Duo staat nog steeds overeind als epicentrum van de serie

Met Witte dood schrijft de Britse topauteur J.K. Rowling reeds haar vierde thriller met Cormoran Strike als een van de hoofdpersonages. Andermaal een verhaal onder het pseudoniem Robert Galbraith. In deze recensie lees je bijgevolg over de auteur als ‘hij en zijn’ en niet als ‘zij en haar’. Sabine Mutsaers zorgt voor een geslaagde vertaling naar het Nederlands.

Hij is een onstabiele jongen die veronderstelt dat hij als jong kind een moord heeft waargenomen. Billy stapt met een onduidelijke verklaring naar het kantoor van privédetective Cormoran Strike. Samen met zijn zakelijke partner Robin Ellacott – die nu officieel mevrouw Cunliffe heet – opent de speurneus het onderzoek. Vanuit verschillende plaatsen in Londen leidt de tocht naar ergens op het platteland. Het zaakje ruikt opvallend naar chantage. Tegelijk heeft Strike andere katten te geselen.

“Hij vroeg zich af of hij haar ooit zou kunnen vergeven dat haar blik bij het jawoord strak gericht was geweest op de dikke, lelijke, verfomfaaide gestalte van Cormoran Strike in plaats van op haar kersverse echtgenoot.”

Het boek begint een eindigt met zwanen; symbool voor liefde, harmonie en vooral eeuwige trouw. Het verhaal speelt zich af in 2012; het jaar van de Olympische Spelen en de Paralympics in Londen. Robert Galbraith timmert een wel heel complexe plot en constructie in elkaar, voorzien van een doolhof van personages, intriges, raadsels en geheimen. Een gevarieerde keuze uit interessante locaties, die zelfs leiden naar het Britse Lagerhuis. Dat er politieke thema’s aan bod komen is aldus ook geen verrassing. Hij beschrijft de locaties in en rond Londen met oog voor detail. Ook de hoofdrolspelers zet hij subtiel neer.

Het resultaat van zijn veelschrijverij is een dikke pil die ruim de 700 pagina’s overschrijdt. Witte dood is een forse dikkerd; hij weegt meer dan een kilo. Als thriller breng je hem eerder onder bij de middengewichten. Wat mist het boek? Volgehouden focus op de essentie. Dit keer legt de auteur immers zijn lat iets te hoog; tevens zou een ultieme schrappingsronde door de eindredactie met een knalrode pen wonderen verrichten. Blijkbaar is dit niet gebeurd; vooral de eerste helft bevat overtollig volume. Het resultaat is een eindeloos aangehouden aanloopfase van zo’n 300 pagina’s, gekoppeld aan een tergend trage start. Pas nadien wordt het fascinerend en ontploft de vertelling. Het oplossen van de misdaad komt eindelijk in zicht. Zonder spoilers vrij te geven, stel je na het lezen vast dat vooral de originele titel Lethal white (Dodelijk wit) nog beter aansluit bij het verhaal dan de Nederlandstalige titel.

“Ze googelde foto’s van de protestmars in Bow en herkende te midden van de menigte een lange man met het krullende haar dat ze zo goed kende. Hij droeg een wit masker.”

Het boek sluit naadloos aan bij het einde van Het slechte pad, het derde deel in de reeks. In principe kun je deel vier beschouwen als een losstaand deel. Toch verlies je op die manier belangrijke informatie over het verleden van Strike en Robin. Zij is een jonge attractieve vrouw, hij is een forse en gepijnigde man met een beenprothese. Hij heeft een geanimeerde voorgeschiedenis.

Een stevige ‘wie heeft het gedaan’ is Witte dood zeker wel; fel ingekleurd met een aantal wendingen en onbestemde emoties. De spanningen tussen het bijzondere duo laaien steeds hoger op. Krijgen de twee nu wel of niet een langdurige en intense relatie? Na vier delen staan Strike en Robin nog steeds knap overeind als het epicentrum van de serie.