Gemengde gevoelens

Het is misschien vreemd, maar ik heb twee sterk tegenover elkaar staande gevoelens over dit boek. Ik wil zelfs zover gaan om te stellen dat dit boek geen thriller is.

Plus punt 1: Ik ben van mening dat de essentie van het boek gaat over de persoonlijke gevolgen van de Joegoslavische oorlog van rond 1990 en de impact en gevolgen van de waanzin van de elkaar uitmoordende bevolkingsgroepen. Het was heel interessant eens te lezen hoe de persoonlijke geschiedenissen van Bosnische/Servische mannen, die als beesten tekeer waren gegaan tijdens de oorlog, hierop terugblikken en dan niet kunnen bevatten wie zij waren in hun vorige leven en alsnog aan die herinnerigen onderdoor gaan. Het was heel verhelderend om over hun totaal doorgedraaide leven in die oorlog te lezen, want eigenlijk lees je daar nooit veel over.

Plus punt 2: Ik vond het heel interessant om over het lopen van de Camino te lezen. De routes, de hotelletjes, het gezamenlijk eten, de te bezoeken kapellen en kerkjes, waar je dan je Camino kaart kunt laten stempelen. Heel vreemd, maar ik kan het begrijpen dat mensen er troost uit putten om zo op zichzelf te worden teruggeworpen en het al dan niet spiritueel heerlijk vinden om een grote afstand tot de normale wereld voor zichzelf op te werpen. Ikzelf zou nooit de neiging hebben om zo’n tocht te gaan ondernemen, maar ik zie de charme ervan in.

Geen plus punt: Ik moet mijn ander, nogal negatief, gevoel over het boek op tafel leggen. Die komt erop neer dat ik vond dat de hoofdpersoon, Lotte, wel vaak een beetje teveel burgerlijkheid en zelfs tuttigheid uitstraalde, romantisch bezig wilde zijn wat gezien haar missie nergens op sloeg, terwijl zij toch bezig was een sprong in de diepte te maken met deze tocht naar de waarheid. De tocht was niet ongevaarlijk en pakte zelfs een paar keer flink verkeerd uit.

Mijn uiteindelijke conclusie over het boek is dat de Bosnisch/Servische oorlogsverslagen en het verslag over de Camino voettocht twee postieve redenen zijn om dit boek te lezen. Verrassend interessant om te lezen. Echter, het einde van het boek vond ik weinig tot de verbeelding spreken. Het boek doofde uit als een romantische nachtkaars. Dat zoetzappige vond ik niet logisch gezien de gruwelijke oorlogstaferelen die door het hele boek uitvoerig beschreven werden en daarom zou je toch een meer realistisch einde verwachten. En dan die allerlaatste zin: jakkes!