Het meer diepgang kunnen hebben

Op een koude winteravond belandt de zeventigjarige Leah met haar auto in de Haarlemse Leidsevaart. Hoewel de kade al snel vol mensen staat, doet niemand iets. Tot grote frustratie van de jonge studente Mirjam, die wanhopig zoekt naar een manier om redding te bieden. Ze kan toch niet voor haar ogen iemand laten verdrinken?
Het boek begint met het verhaal van Leah, je leest hoe zij het ongeluk heeft beleeft. Dit wordt gevolgd door dat van Mirjam, die haar kant van het verhaal verteld. Helaas zijn beide in mijn ogen een beetje oppervlakkig. Je wil weten of Leah in paniek was, wat ze dacht en deed, maar dat las ik niet echt terug.
Later in het boek komt het verhaal samen en vertellen beide vrouwen over wat er na het ongeluk gebeurde. Ook hier blijft het in mijn ogen wat oppervlakkig. Het verhaal blijft op en neer gaan van Leah naar Mirjam, nooit zijn beide vrouwen echt samen aan het woord. En dat is nou net wat ik wil lezen. Ik wil de emotie die beide vrouwen voelden beleven, maar dat gebeurt voor mijn gevoel niet echt.
Desalniettemin is het een goed verhaal, op een mooie manier vertelt door Judith Koelemeijer. Wat me wel erg aangreep is het verhaal van Mirjam en haar gevoelens van frustratie, omdat zij de enige was die iets deed. Dat zette me wel aan het denken. Wat zou ik doen in een dergelijke situatie? Zou ik ook springen?
Kortom, in mijn ogen had het boek meer diepgang en emotie kunnen hebben, maar het heeft me zeker aan het denken gezet.