Een excentrieke filatelist

De postzegelverzamelaar begint met een proloog die uit twee delen bestaat. Je wordt door beide delen meteen het verhaal ingetrokken. Ergens in een kelder wordt een man gruwelijk mishandeld op beestachtige wijze. Dan wordt er een pakketje bezorgd op het postkantoor, waaruit bloed sijpelt. Ana Bartomeu wordt op de zaak gezet en staat voor een onmogelijke opgave. Telkens wordt er een nieuw pakket gevonden en een race tegen de klok begint om de moordenaar te stoppen. Dat blijkt echter niet zo eenvoudig te zijn, de moordenaar is haar telkens een stap voor.

Ana Bartomeu wil het liefst samenwerken met haar collega Morin, maar hij is niet bereikbaar, hij blijkt in een privézaak te zijn verwikkeld, waarin een van zijn vriendinnen bedreigd wordt. Dan kiest ze voor de geschorste collega Mitch, omdat hij ooit op een postkantoor heeft gewerkt. Samen proberen ze een patroon te ontdekken in de postkantoren waar een vergelijkbaar pakket is afgeleverd. Een opvallende overeenkomst is dat de gebruikte postzegel van mensenhuid is vervaardigd.

Het wordt een spannende race, waarin soms wegen worden bewandeld die het daglicht niet kunnen verdragen. Na veel zoek- en puzzelwerk wordt er toch een bepaald patroon gevolgd dat leidt naar veel plaatsen in Zwitserland en zelfs naar Franse departementen. Er wordt heel veel uitgeweid over allerlei details die van ondergeschikt belang zijn voor de voortgang van het verhaal. En dat haalt op meerdere plaatsen de vaart eruit. Ook persoonlijke omstandigheden dragen niet echt bij aan de rode draad.

In De postzegelverzamelaar is sprake van meerdere verhaallijnen die zich op verschillende tijden afspelen. Hier en daar wordt een grote sprong in de tijd gemaakt naar het verleden. Centraal daarin staat een tienjarige jongen die enorm gepest wordt. Al vanaf het begin bestaat het vermoeden dat deze jongen later de dader zal zijn, maar hoe de verhoudingen precies liggen, wordt pas op het eind duidelijk.

Buiten alle uitweidingen leest het verhaal vlot. Er komen wel veel locaties en personen in voor, dus het is aan te raden de aandacht erbij te houden. Er komen heel wat gruwelijkheden voor in het verhaal en dat houdt de spanning erin. Aan het eind van meerdere hoofdstukken wordt een kleine cliffhanger geplaatst, wat ervoor zorgt dat je snel een volgend hoofdstuk wilt lezen.

De plot komt als een verrassing, wel doet die gekunsteld aan. Te veel toevalligheden, te veel ‘vergeten/verdrongen’ verleden, dat plotseling geopenbaard wordt. De postzegelverzamelaar heeft zeker potentie, het verhaal beschrijft een origineel thema, maar komt niet overal geloofwaardig over. De epiloog tenslotte bestaat ook weer uit twee delen, wel weer een creatief gegeven. Al met al een boek dat het lezen zeker waard is.

Deze recensie is ook te lezen op indeboekenkast.com.