Openhartig verslag van een sterke vrouw

Eva Eikhout beschrijft in haar boek Dit is geen boek van een meisje zonder armen en benen een jaar uit haar eigen leven met alle struggles, strijd en plezierige avonturen, die ze meemaakt. Ze doet dit om een inkijkje te geven in hoe haar leven eruitziet, niet om zielig te zijn, maar om te laten zien waar ze tegenaan loopt en hoe ze ermee omgaat. Ze is geboren met het FFU-syndroom, waardoor haar armen en benen veel korter zijn dan bij anderen. Haar totale lengte is 114 cm. Ze is volkomen afhankelijk van anderen en via een pgb ‘koopt’ ze die zorg in.

Op een bewonderenswaardige manier staat ze in het leven. Natuurlijk loopt ze tegen van alles en nog wat aan, maar haar optimistische instelling zorgt ervoor dat ze het uiterste bereikt wat mogelijk is, zodat zij haar leven leefbaar kan maken. In korte hoofdstukken vertelt ze over haar werk, de aanpassingen die nodig zijn, de bureaucratie waar ze mee te maken krijgt, de dates en allerlei alledaagse situaties die een totaal andere aanpak vragen.

Dit is geen boek van een meisje zonder armen en benen is een inspirerend verhaal. Niet, omdat Eva gehandicapt door het leven gaat, maar voornamelijk door het omgaan met haar handicap. Ondanks alle strijd die ze moet leveren om te krijgen wat ze nodig heeft (hulp bij het verzorgen en aankleden, de nodige hulpmiddelen om zoveel mogelijk zelfstandig te kunnen zijn), staat ze optimistisch in het leven. In een openhartig relaas maakt ze er anderen deelgenoot van.

De schrijfstijl is prettig en vlot. Eva kan goed duidelijk maken, hoe haar leven verloopt. Wat ze het meest frustrerend vindt, is als ze niet als volwaardig mens wordt gezien. Iedereen heeft wel een of andere handicap, alleen is die van haar heel duidelijk zichtbaar. Maar zij wil benadrukken dat ze dezelfde behoeftes heeft als ieder ander en dus zeker niet als zielig en beperkt gezien moet worden. En daarvan getuigt ze aan de hand van een jaar uit haar leven met dagelijkse situaties in Dit is geen boek van een meisje zonder armen en benen. Ze schrijft met de nodige humor en relativering, wat het lezen heel prettig maakt. Toch komt de boodschap helder en duidelijk over: ik ben een gewoon mens met een zichtbare handicap. En ik ben zeker niet zielig!

De quote: Life is short en so am I is een rake typering die precies op Eva Eikhout slaat!

Meer recensies zijn te lezen op indeboekenkast.com.