Lezersrecensie
Meerdere thema’s verenigd in een poëtisch beschreven verhaal
Op een verlaten strand in Australië woont Lot, een vrouw die houdt van de zee en de stilte. Ze is liever alleen dan in het gezelschap van anderen. Maar op een dag ontmoet ze het meisje Frida, zij verblijft in haar tuin. En zoals Lot zegt: ‘Een kind komt nooit alleen’. Zo leert ze ook Dorothy, de aboriginal vrouw die Frida opvoedt en haar biologische IJslandse moeder Gudrun kennen. Tussen de vier vrouwen van verschillende leeftijden zijn er meerdere raakvlakken en Lot wordt op pijnlijke wijze geconfronteerd met haar eigen adoptieverleden. Zo komen er ongevraagd steeds meer mensen haar leven binnenwandelen.
Lot vertelt tevens het verhaal van de Gestolen Generatie van Aboriginal kinderen. Al deze thema’s worden op een treffende wijze met elkaar verweven. De schrijfstijl van Marij van der Meij is poëtisch van het begin tot het eind. In prachtige metaforen schildert ze met taal. Een voorbeeld:
“De contouren van de witte maanring dringen door het blauw van de middaghemel.”
Het hele boek staat er vol mee.
De personages worden goed neergezet. Er is sprake van heftige emoties, het onderdrukken ervan en er expressie aan geven, maar dan het liefst tijdens het alleenzijn, gesteund door de onvoorwaardelijke acceptatie van de omringende natuur. Je voelt de serene rust van de zee en het strand, de troost die erdoor geboden wordt. Het is een heftig en intrigerend verhaal, dat soms zwaar aanvoelt, maar ook veerkracht weerspiegelt en leidt tot liefde en geluk.
Het verhaal wordt langzaam opgebouwd. Eerst wordt de situatie van Lot beschreven, daarna doet Frida, het zevenjarig meisje haar intrede en dan komen ook de andere vrouwen hun rol in het verhaal opeisen. Je leest over de strijd die Lot voert om haar zorgvuldig geconstrueerde veilige wereld los te laten en de waarheid onder ogen te zien.
Het knappe van het verhaal Lot is dat wat je tussen de regels door leest. Niet alles wordt benoemd, maar wordt je wel duidelijk gedurende het lezen. Soms doet het boek wat fragmentarisch aan, maar uiteindelijk wordt de samenhang duidelijk. Een prachtig samengaan van verschillende indringende culturele en levensthema’s, met elkaar verweven tot een verhaal vol liefde, hoop en groei.
Meer recensies lezen? Neem een kijkje op indeboekenkast.com.
Lot vertelt tevens het verhaal van de Gestolen Generatie van Aboriginal kinderen. Al deze thema’s worden op een treffende wijze met elkaar verweven. De schrijfstijl van Marij van der Meij is poëtisch van het begin tot het eind. In prachtige metaforen schildert ze met taal. Een voorbeeld:
“De contouren van de witte maanring dringen door het blauw van de middaghemel.”
Het hele boek staat er vol mee.
De personages worden goed neergezet. Er is sprake van heftige emoties, het onderdrukken ervan en er expressie aan geven, maar dan het liefst tijdens het alleenzijn, gesteund door de onvoorwaardelijke acceptatie van de omringende natuur. Je voelt de serene rust van de zee en het strand, de troost die erdoor geboden wordt. Het is een heftig en intrigerend verhaal, dat soms zwaar aanvoelt, maar ook veerkracht weerspiegelt en leidt tot liefde en geluk.
Het verhaal wordt langzaam opgebouwd. Eerst wordt de situatie van Lot beschreven, daarna doet Frida, het zevenjarig meisje haar intrede en dan komen ook de andere vrouwen hun rol in het verhaal opeisen. Je leest over de strijd die Lot voert om haar zorgvuldig geconstrueerde veilige wereld los te laten en de waarheid onder ogen te zien.
Het knappe van het verhaal Lot is dat wat je tussen de regels door leest. Niet alles wordt benoemd, maar wordt je wel duidelijk gedurende het lezen. Soms doet het boek wat fragmentarisch aan, maar uiteindelijk wordt de samenhang duidelijk. Een prachtig samengaan van verschillende indringende culturele en levensthema’s, met elkaar verweven tot een verhaal vol liefde, hoop en groei.
Meer recensies lezen? Neem een kijkje op indeboekenkast.com.
3
Reageer op deze recensie