Lezersrecensie
Een roman over rouwen en doorgaan
Alice heeft haar man Harold verloren. Haar verdriet is torenhoog en met moeite kan ze haar dagelijks leven leiden. Ze wentelt zich in haar pijn en ziet bijna geen mogelijkheid om met haar gemis om te gaan. Alle ‘goedbedoelde’ raad die ze krijgt van buitenstaanders die niet hetzelfde meegemaakt hebben, helpt haar niet zich een klein beetje beter te voelen. Ze woont in een groot huis met een enorme tuin, wat voor haar niets verandert aan de situatie. Wel krijgt ze meer contact met de bewoner van haar tuinhuis, een jongere man die daar na zijn scheiding ingetrokken is.
Op advies van haar beste vriendin gaat ze naar een therapeut voor rouwverwerking, maar ook hier voelt ze zich totaal niet begrepen. Er zijn nog zoveel zaken die ze had moeten bespreken met Harold, waarvoor het helaas nu te laat is. Ze voelt zich onbegrepen, ongelofelijk eenzaam en zonder inspiratie haar leven weer op te pakken. Toch gaat ze door, terwijl ieder uitzicht op een beter leven haar ontbreekt. Op aansporing van haar zus Ida, die in Edinburgh woont, onderneemt ze een reisje van een paar dagen daarheen. Mede omdat een oude jeugdliefde, Rick, daar meedoet in een toneelvoorstelling van Antigone. Ondanks dat het ontzettend zwaar aanvoelt, merkt ze toch dat ze langzamerhand weer meer levensenergie terugkrijgt.
Alma Post schrijft boeken met een maatschappelijk en menselijk thema, levensecht en gebaseerd op realistische gebeurtenissen, soms autobiografisch en soms gestoeld op levens van anderen. Haar schrijfstijl is vlot en laat je meevoelen met het grote verdriet van Alma, de uitzichtloosheid en de eenzaamheid van haar bestaan zonder haar maatje Harold. Haar schimmige, mistige wereld komt goed uit de verf, evenals haar strijd om te overleven in een zinloos bestaan.
Het personage van Alice wordt goed uitgediept, je voelt de peilloze diepte waarin ze verdwijnt na het overlijden van Harold. Haar schuldgevoel niet alles besproken te hebben en veel - waarvoor het nu te laat is - ongezegd te hebben gelaten speelt een prominente rol. Maar met wie kan ze erover praten, wie begrijpt door welk dal ze gaat? Ze vindt weinig aansluiting om haar gevoelens te delen. Toch krabbelt ze langzaam maar zeker uit het diepe dal omhoog.
Naar Edinburgh is een roman waarin velen zich zullen herkennen: alle onbegrip, zinloze goedbedoelde opmerkingen en vooral alle gedachten als: had ik maar… Je leeft mee met haar strijd, maar volgt ook haar langzame terugkeer naar zichzelf, haar verlangens en voorzichtig weer de zin van het leven voelen, ook al gaat dat met hele kleine stapjes. Dit boek is ook een aanbeveling voor mensen die in een rouwproces zitten, het zorgt voor herkenning en begrip, omdat hierin beschreven wordt wat iemand meemaakt die een dierbare verloren is. Naar Edinburgh is een hart onder de riem voor iedereen die in een vergelijkbare situatie zit.
Meer recensies zijn te lezen op indeboekenkast.com.
Op advies van haar beste vriendin gaat ze naar een therapeut voor rouwverwerking, maar ook hier voelt ze zich totaal niet begrepen. Er zijn nog zoveel zaken die ze had moeten bespreken met Harold, waarvoor het helaas nu te laat is. Ze voelt zich onbegrepen, ongelofelijk eenzaam en zonder inspiratie haar leven weer op te pakken. Toch gaat ze door, terwijl ieder uitzicht op een beter leven haar ontbreekt. Op aansporing van haar zus Ida, die in Edinburgh woont, onderneemt ze een reisje van een paar dagen daarheen. Mede omdat een oude jeugdliefde, Rick, daar meedoet in een toneelvoorstelling van Antigone. Ondanks dat het ontzettend zwaar aanvoelt, merkt ze toch dat ze langzamerhand weer meer levensenergie terugkrijgt.
Alma Post schrijft boeken met een maatschappelijk en menselijk thema, levensecht en gebaseerd op realistische gebeurtenissen, soms autobiografisch en soms gestoeld op levens van anderen. Haar schrijfstijl is vlot en laat je meevoelen met het grote verdriet van Alma, de uitzichtloosheid en de eenzaamheid van haar bestaan zonder haar maatje Harold. Haar schimmige, mistige wereld komt goed uit de verf, evenals haar strijd om te overleven in een zinloos bestaan.
Het personage van Alice wordt goed uitgediept, je voelt de peilloze diepte waarin ze verdwijnt na het overlijden van Harold. Haar schuldgevoel niet alles besproken te hebben en veel - waarvoor het nu te laat is - ongezegd te hebben gelaten speelt een prominente rol. Maar met wie kan ze erover praten, wie begrijpt door welk dal ze gaat? Ze vindt weinig aansluiting om haar gevoelens te delen. Toch krabbelt ze langzaam maar zeker uit het diepe dal omhoog.
Naar Edinburgh is een roman waarin velen zich zullen herkennen: alle onbegrip, zinloze goedbedoelde opmerkingen en vooral alle gedachten als: had ik maar… Je leeft mee met haar strijd, maar volgt ook haar langzame terugkeer naar zichzelf, haar verlangens en voorzichtig weer de zin van het leven voelen, ook al gaat dat met hele kleine stapjes. Dit boek is ook een aanbeveling voor mensen die in een rouwproces zitten, het zorgt voor herkenning en begrip, omdat hierin beschreven wordt wat iemand meemaakt die een dierbare verloren is. Naar Edinburgh is een hart onder de riem voor iedereen die in een vergelijkbare situatie zit.
Meer recensies zijn te lezen op indeboekenkast.com.
1
Reageer op deze recensie