Ontroerend en aangrijpend verhaal

In de proloog maken we al kennis met Amelia die op het strand wordt gevonden. Na reanimatie wordt ze naar het ziekenhuis gebracht. Als haar directe familie op de hoogte wordt gesteld, neemt haar acht jaar jongere zus meteen een vlucht vanuit New York naar Engeland. Ze blijft daar voorlopig om haar zus bij te staan in haar herstel. Als Amelia bijkomt uit haar coma, blijkt dat ze allemaal valse herinneringen heeft. Ze vertelt vol overtuiging dat ze getrouwd is met Sam, geeft allerlei specifieke details erover weer en tekent hem zelfs overduidelijk na, terwijl ze helemaal niet tekenen kon.

Op het strand ontmoet Amelia Nick, die sprekend lijkt op de schets van Amelia. Na enig overleg besluit Nick om samen met Lexi de vertelde herinneringen na te spelen en te fotograferen, zodat Amelia het beeld van Sam weer bij zich heeft, want Sam komt niet opdagen, terwijl Amelia hem zo hard nodig heeft. Lexi bedenkt allerlei redenen waarom hij verhinderd is, maar Amelia blijft volhouden dat hij zeker terug zal komen.

Er is geen sprake van heel veel verschillende personages, maar de weinige die wel voorkomen, worden heel goed uitgewerkt. We lezen over de bijzondere band tussen de twee zussen, een moeder die vreselijk bezorgd is over haar dochter, maar toch oog heeft voor de norse buurman van Amelia, en Nick, een sportieve, aantrekkelijke charismatische dierenarts met liefde voor mens en dier. Samen met Lexi beleeft hij intense momenten als ze alle ‘herinneringen’ die Amelia verteld heeft, samen zo waarheidsgetrouw mogelijk naspelen en vastleggen op foto’s. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de vonk tussen hen overspringt. Maar hoe kan Lexi ooit een relatie met hem beginnen als Amelia nog steeds overtuigd is van het door haar vertelde verleden?

De schrijfstijl van Dani Atkins is vlot, levendig en prettig. Je zit snel in het verhaal en vanaf het begin word je erin gezogen. Wat wij samen waren zit vol humor en hilarische momenten, maar aan de andere kant zit er zo’n diepgang in dat je alleen maar bewondering kunt voelen voor de auteur die in staat is je op deze manier kennis te laten maken met de medische wereld, want de diagnoses die gesteld worden, zijn geen verzinsel van de auteur, maar behoren tot de bittere werkelijkheid.

Wat wij samen waren zit steengoed in elkaar. Er komen nog de nodige wendingen in voor, waarvan vooral de laatste onverwacht en onvoorspelbaar is. Als lezer houd je het zeker niet droog. Hoe knap om een feelgoodroman te schrijven die zoveel diepere lagen in zich heeft. Het boek is vermakelijk, emotioneel, heftig, vertederend en zal veel lezers kunnen bekoren, zeker door de speciale thema’s die erin voorkomen, zoals liefde, de band tussen zussen, ziekte, rouw. En de manier waarop deze verweven zijn in Wat wij samen waren, is origineel en knap gedaan. De epiloog is een bijzondere afsluiting van een rollercoaster aan heftige en lichte, speelse gevoelens, die er nog een extra dimensie aan toevoegt. Een aanrader!

Meer recensies zijn te lezen op indeboekenkast.com