Een slow-burning verhaal

Toen ik las over het boek wist ik dat ik het boek moest lezen. Het gaat over de Zilverweg en deze weg hebben wij ooit een keer gereden tussen Slagnäs en Arjeplog. Dit was een bijzondere belevenis en de weg heeft veel indruk achtergelaten.

Het boek zelf geeft goed weer welke invloed de Zilverweg kan hebben op mensen. Een donkere en duistere sfeer maar het boek is geen echte thriller. Het is meer een donkere roman met spannende elementen. Het boek bestaat uit twee delen en aan het begin van het tweede deel is het al snel duidelijk hoe het ongeveer in elkaar zit, maar toch is het verhaal tot aan het einde spannend. De spanning zit meer in het gegeven dat je je bevindt in een eenzame omgeving en de Zilverweg kan inderdaad eenzaam zijn. Dat er iets op de weg gebeurd is dan geen verassing. De sfeer rondom de weg is dus het belangrijkste samen met de onderhuidse spanning. Daarna komt de hoop van Lelle en Meja. Hoop die in het verhaal niet echt van de grond komt, maar uiteindelijk wel goed terecht komt. Verder zat het verhaal heel vernuftig in elkaar. De meeste acties en personen hebben iets met elkaar te maken. Stina Jackson weet heel subtiel de lijntjes aan elkaar vast te maken en dat is een genot om te lezen.

Deze recensie (https://www.stuff.co.nz/entertainment/books/112710519/the-silver-road-a-superb-slowburning-slice-of-nordic-noir) van Sue Green had het over een A superb, slow-burning slice of Nordic noir en ze heeft helemaal gelijk. Een compliment voor de Nederlandse vertaling van Marika Otte. Ze heeft het gevoel en de sfeer van het origineel perfect vertaald.