Naalden in ogen

Een boek over miniaturistentekenaars in de 16e eeuw in Istanbul. Het duurde een tijdje tot ik er toe kwam om het te gaan lezen, maar toen raakte ik gaandeweg toch zeer geboeid. Het verhaal geeft een boeiend inzicht in de wereld, de technieken, de taakverdelingen en de denkbeelden van die tekenaars die op een paar vierkante millimeters hun vak uitoefenden: in de krul van een letter, in de marge van een bladzijde. Uiteraard is dat slechts het decor, voor een boeiend verhaal over veranderende denkbeelden in die tijd en de invloed van die rare christenen die portretten tekenden van mensen die echt moesten lijken. De oosterse miniaturisten tekenden volgens een traditie, de beste en meest ervaren tekenaars waren blind, ofwel doordat ze zolang achter elkaar hadden zitten priegelen bij kaarslicht ofwel omdat ze bewust hun tekennaald in hun oog staken. Maar ook daar was er verschil tussen de Chinese, de Arabische en de Turkse tradities. Grappig is ook te lezen hoe miniaturisten geloofde ind e kracht van illustraties om een verhaal te vertellen, waarbij ze feitelijk neerkeken op de kalligrafen die voor de geschreven teksten moesten zorgen. Naast de gruwelijkheden de middeleeuwen eigen, lees je veel over het dagelijks leven en de omgangsvormen in die tijd. Een liefdesverhaal en een moord zorgen ook voor de nodige spanning. Een veelzijdig boek dus, dat ook een heel andere wereld en cultuur voor je opent en laat zien hoe culturen elkaar bekijken, Jammer dat het uiteindelijk wel wat te lang is en wel erg veel parabels erbij haalt en die steeds weer herhaalt. Maar de taal en de sfeerbeschrijvingen maken dat wel weer goed.