Geweldig kaft

Toegegeven, ik kocht het boek in een impuls: wat een geweldig kaft. Je blijft er aan voelen, omdat het er zo beduimeld uit ziet. Maar nee, het is nieuw. Van Fern Brady had ik nooit gehoord, maar op het boek zat een sticker: ""Winner Nero Book Awards 2023", dus het was vast wel wat. Later ging ik googelen: Fern Brady is een Schotse stand-up comedienne. En dat is te merken: het boek leest erg makkelijk en ze schrijft onderhoudend en en geestig. Waarover schrijft ze? Over zichzelf. En dat was voor mij meteen het probleem. Het is geen fictie, wat ik dacht, maar een soort van memoires van een 30-jarige. Gepest op school omdat ze een snor had en op haar haar zat te zuigen en zat te friemelen met haar handen, vriendinnen die haar uitlachten. En langzamerhand werd het erger: regelmatig voor straf uit huis gezet door haar ouders, regelmatig dakloos, van vriendje naar vriendje, automutileren, eetproblemen, een beetje drugs, etc. Het leven van een puber. Maar vanaf bladzijde 1 weet je de clou al: vorig jaar heeft Fern eindelijk de gewenste diagnose autisme gekregen en die maakt alles duidelijk. Alles komt of is te verklaren door haar autisme en dat wordt elke pagina herhaald. Dat maakt het boek tot een langgerekt Libelleverhaal. Daarbij gaat het om háár vorm van autisme en er bestaat niet zoiets als DE autist, dus veel hielp het me ook niet en leerde ik er niet bij om de autisten die ik ken beter te begrijpen.

En toch heb ik het uitgelezen. Door haar schrijfstijl. En doordat ze er interessante en waardevolle feministische observaties aankoppelt en scherp laat zien hoe het wereldje van de komedianten en de tv nog steeds door mannen beheerst wordt.