Een verraderlijk luchtig boek met een angel

Over de 'als een diamant geslepen' stijl van Carl Stellweg heb ik al geschreven in de recensie over Het verbond tegen meedogenloos mooie jongens, in deze verhalenbundel neemt de bitterzoete humor iets meer het heft in handen, maar proef je ook tegelijk iets meer de melancholie. Deze schrijver heeft levenservaring en hoeft het niet te hebben van groot vertoon, hij staat ver van het uitgekiende vakschoolproza van de schrijvers op hun zolderkamers, zijn journalistieke arbeid en de reizen die hij daarvoor heeft ondernomen maken hem tot iemand wiens zinnen raak zijn, zijn plots origineel, je ziet er de constructie niet vanaf... en aan welke schrijver die eerst journalist was, denken we dan? Ik verwacht dat de roman die eind dit jaar van hem uitkomt, zal bewijzen dat de vergelijking die ik hier nog niet helemaal maak, niet mank zou gaan.