Een wervelwind

Voorop moet ik stellen dat ik geen fervent lezer ben van literaire thrillers, integendeel, en in het oude genre van detectives ben ik wel een bewonderaar van de grote auteurs Simenon & Raymond Chandler, maar dat komt doordat ik hun stijl, hun beschrijvingen en psychologisch inzicht zelf als schrijver inspirerend vind, en bij hun is de plot natuurlijkerwijs spannend, toch is ze meer dan dat, ze legt het menselijk onvermogen bloot, vormt een literair labyrint waarin ook filosofische overdenkingen opduiken, de ontknoping mag verrassend zijn, ze laat ook een grote weemoed achter, een gevoel dat er eigenlijk geen oplossing is bereikt. En deze twee giganten schrijven zinnen die zorgvuldig zijn, hoe lang ook soms, toch zijn ze de meest beknopte weergave van wat ze willen zeggen. Nu naar Dave Dröge, ik kwam met deze collega in contact op wat toen nog Twitter heette, hij werd mij sympathiek en we wisselden onze her & der nogal verschillende meningen uit over wat literatuur kan zijn, maar we vonden elkaar in onze passie ervoor. Ik las een boek van hem, dat me overtuigde van zijn kunnen, maar waarin ik eveneens de gedachte had, mag het een onsje minder, in de originele maar alle kanten uitvliegende beeldspraak, de uitweidingen, de verspringende en bonte verhaallijnen. Dit is ook het geval bij het net verschenen Voorwaartse verdediging. De titel is briljant, de roman overrompelend, zoals eigenlijk alles bij Dave. Ik ga niet in op waar de roman over gaat, de beschrijving staat al adequaat op Hebban. Het boek is bewust actueel, ook daarover verschillen wij van mening: al juich ik zijn insteek hier toe, die boeit. Voor mij moet de focus van literatuur liggen op wat een schrijver vanuit zijn innerlijk met de wereld om hem heen doet. Nu wordt deze roman dan ook wat betreft mijn criteria gered doordat Dave daar wel degelijk mee komt, en hij voldoet aan mijn tweede graadmeter voor literatuur: de composite, de stijl en de kracht van de vertelling zijn van een heel eigen en doordachte aard, waarbij hij keuzes maakt die ik, die meer van de school van Flaubert ben, niet zou maken, soms had ik het gevoel, waar gaat dit heen? Maar hij blijkt steeds de teugels goed in handen te hebben, weet zo te verrassen, de lezer op het puntje van de stoel te houden, en zijn gedreven zinnen zijn zondermeer meeslepend en voor wie van het genre houdt, het thrillereffect beheerst hij volkomen. Ik zag in hem een belofte, die maakt hij zondermeer waar. Daarom, al was het niet mijn soort boek, verdient hij vier sterren. Ik denk ook dat hij vele lezers enthousiast kan maken en heb in mijn omgeving gezien dat dit ook zo is, door niet de minsten, echte literatuurliefhebbers. Petje af.