Mooie afsluiting van 'De zusterklokken' trilogie

Lars Mytting (1968) is één van de succesvolste Scandinavische auteurs. Voor zijn debuutroman ‘De vlamberken’ won hij in 2014 de Noorse Boekhandelprijs.
Zijn roman ‘Hellenacht’ is het derde en laatste deel van zijn trilogie ‘De zusterklokken’ een familiesaga rondom de familie Hekne en vertaald door Paula Stevens.

Het is eind jaren ’30 van de vorige eeuw in het Noorse dorpje Butangen. Op de boerderij van de familie Hekne woont een nieuwe generatie. Jehans, Kristine en hun drie kinderen Astrid, Tarald en de blinde Esther. Ook de inmiddels 80 jarige dominee Kai Schweigaard is nog steeds in functie. Langzaam dringt ook in dit deel van Noorwegen de moderniteit door waar niet iedereen over staat te juichen maar vooral de familie Hekne gebruik van weet te maken.
Het verhaal komt langzaam op gang. Myyting neemt de tijd om de omgeving , de sfeer en de personages neer te zetten. Met oog voor detail beschrijft hij het landschap, zet hij de personages neer, geeft ze de diepgang die nodig is voor het verhaal en laat hij zien wat de ontwikkelingen in de jaren dertig met de verschillende mensen doet. En dat allemaal tegen de historische achtergrond en het opkomende nationaal socialisme in Noorwegen en Duitsland.
Rode draad in het verhaal zijn de Zusterklokken en het Zustertapijt. De klokken gegoten ter nagedachtenis aan de siamese tweelingzussen Halfrid en Gunhild Hekne . Klokken die spontaan gaan luiden wanneer er gevaar dreigt, maar waarvan er één klok in Butangen hangt en één in Dresden. Het tapijt , geweven door dezelfde zusters, teruggevonden door dominee Kai en die volgens de overlevering niet alleen het einde er tijden voorspelt maar ook de dood van de dominee.
Net voordat de uitgebreide introductie en beschrijvingen langdradig en saai dreigen te worden, breekt de Tweede Wereldoorlog uit. Het verhaal krijgt direct meer vaart en de spanning neemt toe. Ook in Butangen strijken de Duitsers neer met als grote doel de Zusterklokken weer te kunnen herenigen in Duitsland. Om dit te voorkomen moeten alle zeilen worden bijgezet.

‘Het is alsof ik alleen maar besta door de wil van anderen. Jouw wil. De wil van mijn grootmoeder. De wil van de overlevering. Iedereen vraagt me om iets te doen, maar niemand zegt nou precies wat.’

Astrid sluit zich aan bij het verzet maar wordt uiteindelijk verraden. Dominee Schweigaard realiseert zich dat de voorspelling van het tapijt wel eens werkelijkheid zou kunnen worden en doet er alles aan dit in goede banen te leiden.
De schrijfstijl is helder, eenvoudig en bij vlagen poëtisch te noemen. Het lukt hem de vele verhaallijnen goed uit te werken en nergens wordt het ingewikkeld. Het is echter jammer dat hij zich af en toe wat verliest alle details en de vele zijpaadjes die hij inslaat. Dit maakt ‘Hellenacht’ net iets te dik om een echte pageturner te zijn.

Hoewel Hellenacht het derde deel van de trilogie is, is het prima los te lezen van de eerste twee delen. Hellenacht begint namelijk met het kort aanhalen van de verhalen uit de eerste twee delen van de trilogie. Wil je echter de achtergrond en de overlevering goed kunnen doorgronden dan is het lezen van de hele trilogie absoluut een meerwaarde.