Te oppervlakkig om echt te kunnen raken

Esther Freud (Londen, 1963) debuteerde in 1991 met de roman Hideous kinky. Het boek werd een internationale bestseller en verfilmd. In 2014 verscheen haar laatste roman Meneer Mac en ik. Nu, negen jaar later verschijnt Hoeveel ik van je hou, uit het Engels vertaald door Ineke Lenting.

Hoeveel ik van je hou gaat over het verhaal van drie vrouwen die in eerste instantie niets, maar al snel alles, met elkaar te maken lijken te hebben. De oude Aoife die aan het sterfbed van haar man zit en al pratend tegen hem terugkijkt op haar leven en het gemis van een dochter van wie ze niet weet wat er met haar gebeurd is. Daarnaast is er de zeventienjarige Rosaleen, die haar ouderlijk huis in Ierland verruilt voor het bruisende Londen van begin jaren zestig, een relatie begint met een oudere getrouwde kunstenaar en eenmaal zwanger alleen achterblijft. De zwangere Rosaleen komt bij de nonnen in Cork terecht, een tehuis voor moreel afgedwaalde vrouwen. Ze zal daar drie jaar moeten blijven werken voor de nonnen om zo haar schulden af te betalen, tenzij ze honderd pond kan betalen. En er is Kate, een jonge moeder en kunstenaar. Zij zit in een relatie waarin zij zich al tijden niet prettig voelt en is, sinds ze weet dat ze geadopteerd is, naarstig op zoek naar haar biologische moeder.

Het kost even tijd om in het verhaal te komen. Freud laat in korte hoofdstukjes de drie vrouwen afwisselend aan het woord en het verhaal verspringt heen en weer in de tijd waardoor het lastig is om een lijn in het verhaal te ontdekken. Pas wanneer je de vrouwen wat beter leert kennen en ze ten opzichte van elkaar ook kunt plaatsen gaat het verhaal meer boeien. Doordat je als lezer de drie vrouwen en hun relatie met elkaar eerder ontdekt dan de vrouwen zelf, zit er een zekere voorspelbaarheid in het verhaal en is het einde van het verhaal zoals verwacht. Een enkele keer weet de schrijver je te verrassen. Die kleine plotwendingen maken dat je toch door wilt lezen. De schrijfstijl is vlot, prettig leesbaar en vaak heel gedetailleerd, wat soms mooie beschrijvingen oplevert van de natuur en de omgeving, maar dat weinig aan de fantasie van de lezer over laat.

‘We lopen over het slingerpad langs de vijvers, blijven staan om naar een labrador te kijken die het water in plonst om een stok te pakken, zwoegend met zijn grote bruine lijf, zijn bek een glimlach, kwispelend, zelfs als hij zich uitschudt.’

In haar dankwoord lees je dat een van de thema’s van het verhaal, ongehuwd zwanger, dichtbij de schrijver zelf staat en geschreven is met als uitgangspunt de gedachte: wat zou er gebeurd zijn als haar geheim was ontdekt, of als ze de verkeerde mensen om hulp had gevraagd? Zou haar verhaal dan dezelfde weg zijn gegaan als die van duizenden andere meisjes en vrouwen en zou iemand hebben ingegrepen? Een thema en vragen die de nodige emoties kunnen oproepen. Echter het verhaal blijft te oppervlakkig en te rommelig om echt te kunnen raken.