Mooi, intens en bijzonder
De Vlaamse dichter en schrijver Yannick Dangre (Brussel, 1987) debuteerde op 22 jarige leeftijd met de roman ‘Vulkaanvrucht’ waar hij meteen de Vlaamse Debuutprijs mee wist te winnen. Er verschenen nog een aantal dichtbundels en romans waarna een lange stilte volgde. Nu acht jaar na zijn laatste boek is daar ‘Tussenjaren’.
In Tussenjaren ontmoeten we de 61-jarige cardioloog Charles Dumont, net aangekomen op de luchthaven van Napels. Hij gaat daar naar een medisch congres, zo heeft hij zijn tweede vrouw en dochters wijs gemaakt. Maar niets in minder waar. Hij is in Napels waar hij hopelijk Sylviane, zijn eerste vrouw en moeder van hun dochter Claudia, hoopt weer te zien. Precies dertig jaar geleden heeft Sylviane Charles en Claudia verlaten en is spoorloos verdwenen. Het enige dat ze heeft achtergelaten is een brief waarin ze aangeeft dat ze Charles precies over dertig jaar zal opwachten op een plek in Napels.
Als lezer neemt Charles je mee. Als ik-verteller doet hij het verhaal, word je deelgenoot van zijn twijfels en zijn steeds terugkerende vraag waar het is mis gegaan, wat het keerpunt is geweest. Door middel van flashbacks leer je het verleden kennen en wat er allemaal tot de verdwijning van Sylviane heeft geleid. Beide personages zijn herkenbaar en levensecht. Je voelt de tweestrijd waarmee Charles worstelt, maar kunt ook begrip op brengen voor de keuze die Sylviane maakt. Ze dromen samen over de grootsheid van het leven, hun ambities , film en poëzie maar worden uiteindelijk ingehaald door het leven zelf. Nergens dwingt de schrijver de lezer tot een oordeel. Hij laat je eerder nadenken, ook over je eigen keuzes en keerpunten in het leven.
‘Uren, die, zoals alle uren waarin je oprecht gelukkig bent, geen precieze tijdsduur lijken te bezitten en daarom achteraf beginnen in te dikken , te stollen tot één massief, onbestemd stuk tijd dat je de rest van je leven met je meevoert.’
In beeldende en poëtische taal en met mooie metaforen verveelt het boek geen moment. Dangre weet de aandacht goed vast te houden. Net als het hoofpersonage blijf je als lezer in spanning of Sylviane er op het afgesproken tijdstip zal zijn. Om je vervolgens weer te laten verrassen door het einde van het boek.
‘Is dat de tragedie van het ouder worden: dat je met elk klimmend jaar meer mededogen voor je naaste voelt, maar de tijd steeds minder voor jou?’
In het boek snijdt Yannick Dangre grote thema’s aan die bij iedere lezer vragen op zullen roepen en stof tot nadenken geven. Spijt over beslissingen, kwetsbaarheid in een relatie en een intens verlangen naar de grote liefde. Met daarbij door het hele verhaal verweven de vraag of je het leven op nieuw kunt beginnen. Nergens velt hij een moreel oordeel en dat maakt Tussenjaren een mooi, intens en bijzonder boek.
Reageer op deze recensie