Ontspannen lezen met genoeg diepgang voor wie dat wil
Lydia Millet (Boston, 1968) schrijft naast romans ook verhalen, essays en opiniestukken. Ze werd genomineerd voor zowel de Pulitzer Prize als de National Book Award. Woestijnbergen dat is vertaald door Inge Kok is haar dertiende roman.
'Korte zinnen, dialogen zonder veel poespas en hoewel ze schrijft in korte fragmenten geeft dit tijdens het lezen juist een fijne cadans.' – recensent Harriet
De rijke 45-jarige Gil besluit zijn huis in New York te verruilen voor een huis aan de rand van de woestijn in Phoenix, Arizona. Hij koopt het huis ongezien en besluit de vierduizend kilometer ernaartoe te gaan lopen, want 'hij wilde de afstand voelen in zijn botten en huid, in de grond onder zijn voeten.' Het huis dat hij gekocht heeft, is groot en hij noemt het zijn kasteel. Opmerkelijk is het huis van zijn buren dat bestaat uit vrijwel volledig glas. Het is praktisch onmogelijk om niet naar binnen te kijken. De bewoners, een gezin met twee kinderen, laten zich ook onbekommerd begluren en langzaam wordt Gil opgenomen in het gezin.
Gil wil alleen maar het goede doen en zijn geërfde rijkdom rechtvaardigen. Zo pakt hij een deel van de zorg van de buurkinderen op zich, doet vrijwilligerswerk en wil de vele vogels die achter zijn huis in de woestijn leven, beschermen tegen onnodig afschieten. Vogels die ook uitgebreid beschreven worden in het boek.
Lydia Millets schrijfstijl leest gemakkelijk. Korte zinnen, dialogen zonder veel poespas en hoewel ze schrijft in korte fragmenten geeft dit tijdens het lezen juist een fijne cadans. Het verhaal laat in het begin veel te raden over en roept de nodige vragen op. Waarom vertrekt Gil uit New York? Hoe is hij aan zijn rijkdom gekomen en wat is er in zijn jeugd gebeurd? Op deze manier lukt het Millet de lezer geboeid en nieuwsgierig te houden. De droge humor in het boek zorgt er dan nog voor dat je regelmatig met een glimlach op je gezicht zit.
'Het leek wel alsof hij met een poltergeist van doen had, schreef hij.
"Een rokende poltergeist," zei Gil.
"De gevaarlijkste soort," stemde Ardis met hem in. "Een geest zonder respect voor zijn lichaam."'
Van alle personages in het boek leer je alleen Gil goed kennen; de overige personages blijven wat vlak en lijken vooral functioneel om de goedheid van Gil te kunnen laten zien. Een goedheid die af en toe wat karikaturaal en ongeloofwaardig overkomt. Er is geen slecht woord over Gil te vinden. Toch lijkt het of Millet via deze goedheid de lakse houding van veel mensen tegenover grote problemen aan de kaak wil stellen. Bijna ongemerkt passeren er een paar grote thema's zoals de klimaatproblematiek, huiselijk geweld en kindermishandeling. Niet als zodanig benoemd, maar voor de oplettende lezer wel herkenbaar.
'Maar gevaar, gevaar en de noodzaak om in beweging te komen, de noodzaak om in actie te komen zagen ze niet. Daar wilden ze niet in geloven. Hij geloofde er wél in. Maar desondanks deed hij gewoon mee met de rest.'
Deze goed gedoseerde mix van gemakkelijk te lezen, droge humor en onderliggende grotere thema's maken van Woestijnbergen een boek dat je kunt lezen om even te ontspannen en een fijne leeservaring te hebben. Tegelijkertijd is het ook een uitstekend boek voor lezers die op zoek zijn naar meer diepgang en een boodschap in het verhaal.
Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!
Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een heet boek' en 'Lees een droog boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Harriet
Gesponsord
Onder leiding van miljonair Anne helpt Jessie in 1918 bij de Franse wederopbouw door kinderbibliotheken op te zetten in omgebouwde ambulances. Totdat ze op een dag spoorloos verdwijnt.
'Uniek aan Wondermond is de keuze van Goemans om een verwende, kortzichtige, mannelijke tiener als hoofdpersonage te nemen in een verhaal dat zo duidelijk stoelt op vrouwenstemmen en verborgen vrouwenleed.'
'Vanhauwaert weet een unieke literaire ervaring te creëren. De inhoud en vorm zijn zo met elkaar versmeed dat ze niet los van elkaar gezien kunnen worden,' zegt de vakjury over het debuut.
Een hartverwarmend verhaal over vasthouden en loslaten te midden van de storm, en een vriendschap die zelfs de diepste wonden heelt. Van de auteur van Onder de magnolia.
