De minste in de mooie Brunetti serie

Het is jammer dat dit nieuwste boek van Donna Leon het minste is van haar Brunetti serie. Natuurlijk zijn er veel pluspunten in het boek. Donna Leon weet op een geweldige manier de sfeer van Venetië en bijzondere verhoudingen in de Venetiaanse samenleving te beschrijven. Zoals bij veel series met een en dezelfde hoofdpersoon hebben haar boeken ook vast terugkerende elementen, zoals de conflicten tussen Brunetti en zijn baas Patta en zijn afkeer voor hoofdinspecteur Scarpa. Andere terugkerende thema’s, die ook in De Troonopvolger zitten, zijn de liefde van Brunetti voor klassieke literatuur (al wordt dat in dit boek wel beetje met de haren erbij gesleept) en Patta’s secretaresse Elettra, die op slinkse wijze toegang tot allerlei overheidssystemen weet te krijgen. Elke keer zijn ze net iets anders weergegeven en passen ze prima in het hele verhaal.
Het minpunt is dat het verhaal langdradig en saai is. Zo worden er 33 bladzijden besteed aan een gesprek tussen Brunetti en zijn schoonvader conte Fallier. Ook daarna is nauwelijks sprake van spanning, die in haar eerdere boeken wel aanwezig was. Het kabbelt allemaal rustig door, zonder opwindende momenten en zelfs de cruciale moord, die ver over de helft aan bod komt, wordt zonder enige daadwerkelijke spanning beschreven. De bijzondere plot komt daardoor ook niet meer echt als een spannende verrassing, waar dat in haar eerdere boeken wel het geval was. Dat is spijtig, want haar schrijfstijl blijft bijzonder prettig.