Geen echte spanning, toch met plezier gelezen

Donna Leon heeft met haar boeken over commissario Brunetti wereldfaam verworven. Ze is ook een van mijn favoriete schrijfsters. Haar boeken zijn geen page turners. Hoewel ze op de achterflap worden aangeduid als thriller moet je geen snelle actie verwachten en ook de spanning is gedoseerd. Het wordt goedgemaakt doordat ze heel beeldend schrijft over Venetië, waar de verhalen zich afspelen, de culturele verschillen met de rest van Italië, de afkeer van de politiek en allerlei maatschappelijke thema’s.
Elk boek van haar heeft dezelfde kenmerkende elementen en steeds terugkerende thema’s: een verwijzing naar klassieke literatuur, in dit boek naar Tacitus, de voorliefde van zijn vrouw voor de Amerikaanse schrijver Henry James, signorina Elettra Zorzi die allerlei verboden informatie opdiept, Foa die de boot bestuurt die Brunetti vervoert, zijn assistent Vianello, de uit Napels afkomstige collega Claudia Griffoni en de ruzie met zijn baas vicequestore Patta. Hoewel opvalt dat in dit nieuwste boek zowel Vianello als Patta maar zijdelings een rol spelen.
Bijzonder is ook dat in alle vertalingen bepaalde typische elementen voorkomen. De laatste jaren wordt dat (voortreffelijk) gedaan door Lilian Schreuder. Zij houdt vast aan termen die ook haar voorgangers gebruikten, zoals het ouderwets aandoende ‘manilla map’ en ‘telefonino’ voor draagbare telefoon, waarbij dat laatste in het huidige tijdsgewricht een beetje koddig aandoet en in de tekst opeens ook gewoon de woorden mobiel en telefoon voorkomen.
Wat mij opvalt is dat naarmate Donna Leon ouder wordt de vaart in haar boeken ook verder afneemt. In het boek ‘De Troonopvolger’ werd een gesprek tussen Brunetti en zijn schoonvader over drie hoofdstukken uitgerekt. Ook het 29ste boek in de serie met de titel ‘Duister water’ komt langzaam op gang en in dit dertigste boek gaat het nog trager. Het verhaal kabbelt voort als een gondel die door het water glijdt. Je ziet wat van Venetië, krijgt wat te horen over de opvattingen van Brunetti (lees Donna Leon) over actuele maatschappelijke thema’s, merkt iets van de weerstand tussen Napolitanen en Venetiërs, maar van een moord is nog geen spoor, laat staan van echte spanning. Het is dan ook geen whodunit. Pas op het eind blijkt waar het allemaal omdraait en komt Brunetti in actie.
Niettemin heb ik het weer met veel plezier gelezen.