Lezersrecensie
Deze laatste dans had totaal geen ritme..
Soms lees je een boek en blijkt dit niet helemaal je ding te zijn. Ik had dit helaas met de roman “een laatste dans” van Rainbow Rowell. Hoewel de flaptekst mij echt als muziek in de oren klonk. Je eerste liefde, die je in je studietijd en gewoon door omstandigheden van het leven uit het oog verliest, maar die je weer tegenkomt als je beide iets ouder en wijzer bent. Dit klinkt als een hele mooie second change trope. Vol verliefdheid en chemie die van de pagina’s knalt. Alleen pakte dit dus helemaal niet zo uit en ben ik behoorlijk teleurgesteld.
De hoofdpersonages Shiloh en Cary bleven enorm oppervlakkig. Hun emoties waten ver te zoeken, hun gedrag was kinderachtig en egoïstisch en de gevoelens naar elkaar toe waren heel eentonig en ook nog eens verwarrend. Niemand zei nu eens precies waar het op stond, het was een wirwar van om elkaar heel draaien en in de knoop raken, een dans zonder ritme. Je moest de hele tijd een soort van gissen naar de gevoelens of het waarom. Ik had het idee dat ik maar voor de helft mee kreeg wat ze nu echt voelde en dachten.
De hoofdpersonages hadden beter uitgewerkt kunnen worden, met veel meer diepgang, waardoor je ze misschien beter had kunnen begrijpen? Het zijn best interessante personages en hun achtergrondverhaal en vriendschap in hun jeugd had echt wel potentie. Waarom maken ze dan bepaalde keuzes en wat was de gedachtegang erachter? Ik had het graag beter begrepen!
De schrijfstijl van Rainbow Rowell was heel eenvoudig, korte en bondige zinnen, alsof ik een boek las zoals ze ook het journaal in makkelijke taal hebben op tv. Hierdoor waren naar mijn idee de omschrijvingen zo kort en zonder details dat het verhaal helemaal niet tot leven kwam. Ze hebben er al een aardig leven opzitten en beide hebben ook echt wel wat meegemaakt. Het was alleen zo kort door de bocht opgeschreven en daardoor voelde het als doelloos dobberen en op een geven moment werd het daardoor ook gewoon vermoeiend om te lezen. Gelukkig zie ik ook veel goede recensies, dus laat mij je absoluut niet tegenhouden om het te lezen! Dit boek was gewoon echt mijn ding niet.
De hoofdpersonages Shiloh en Cary bleven enorm oppervlakkig. Hun emoties waten ver te zoeken, hun gedrag was kinderachtig en egoïstisch en de gevoelens naar elkaar toe waren heel eentonig en ook nog eens verwarrend. Niemand zei nu eens precies waar het op stond, het was een wirwar van om elkaar heel draaien en in de knoop raken, een dans zonder ritme. Je moest de hele tijd een soort van gissen naar de gevoelens of het waarom. Ik had het idee dat ik maar voor de helft mee kreeg wat ze nu echt voelde en dachten.
De hoofdpersonages hadden beter uitgewerkt kunnen worden, met veel meer diepgang, waardoor je ze misschien beter had kunnen begrijpen? Het zijn best interessante personages en hun achtergrondverhaal en vriendschap in hun jeugd had echt wel potentie. Waarom maken ze dan bepaalde keuzes en wat was de gedachtegang erachter? Ik had het graag beter begrepen!
De schrijfstijl van Rainbow Rowell was heel eenvoudig, korte en bondige zinnen, alsof ik een boek las zoals ze ook het journaal in makkelijke taal hebben op tv. Hierdoor waren naar mijn idee de omschrijvingen zo kort en zonder details dat het verhaal helemaal niet tot leven kwam. Ze hebben er al een aardig leven opzitten en beide hebben ook echt wel wat meegemaakt. Het was alleen zo kort door de bocht opgeschreven en daardoor voelde het als doelloos dobberen en op een geven moment werd het daardoor ook gewoon vermoeiend om te lezen. Gelukkig zie ik ook veel goede recensies, dus laat mij je absoluut niet tegenhouden om het te lezen! Dit boek was gewoon echt mijn ding niet.
1
Reageer op deze recensie