Koester de mooie momenten!

Achterflap:
De ouders van Julius hebben het altijd druk. Zo druk dat ze soms vergeten dat hij er is. Gelukkig heeft Julius zijn opa. Die zal hem nooit vergeten. Zijn opa en hij delen iets bijzonders: ze kunnen de tijd stilzetten. Kan Julius met zijn geheime talent Helena, het nieuwe meisje in de klas, helpen?

Recensie:
“Hoe ik de beste vriend werd van Helena” is een jeugdboek voor lezers vanaf tien jaar, geschreven door Jan Sobrie. Je leest het verhaal vanuit Julius en hij voelt zich ongezien en onbegrepen door zijn ouders. Nu moet ik zeggen dat ze ook zeker niet de award van beste ouder binnen weten te slepen. Je ergert je als lezer dan ook absoluut aan hoe deze mensen vooral met zichzelf bezig zijn. Terwijl ze toch ergens wel het beste willen voor Julius, doen ze er echt veel te weinig moeite voor om er voor hem te zijn. Gelukkig heeft hij een hele lieve Opa, die er wel is op de momenten dat Julius hem nodig heeft. Elke vrijdag gaat hij naar het huis van Opa en beleven ze geweldige avonturen, aan fantasie ontbreekt het ze in elk geval niet. Er komt ondertussen ook een nieuw meisje bij hem in de klas en al snel zijn de twee dikke vrienden. Helena haar ouders liggen in scheiding en dit maakt haar erg verdrietig op bepaalde momenten. Iets waar Julius op zijn beurt weer erg over in zit.

Misschien is dit boek nog wel leuker voor volwassenen om te lezen dan voor kinderen, gewoon omdat het zo herkenbaar is allemaal. Er komen situaties voorbij die elke ouder weleens meegemaakt heeft met zijn/haar kinderen. De kinderlogica, de streken die ze uithalen en de onbezonnen denkwijze van kinderen blijft toch gewoonweg geweldig. Ik heb tijdens het lezen dan ook meerdere malen een glimlach op mijn gezicht gezeten of zitten grinniken. Julius is ontzettend lief en wil niks liever dan Helena weer blij en vrolijk maken. Hij probeert er dus van alles aan te doen om haar thuissituatie te veranderen, terwijl hij het eigenlijk allemaal alleen maar erger maakt. Zijn bedoelingen zijn ontzettend goed, alleen ziet niemand dit in eerste instantie.

De schrijfstijl van Jan Sobrie is vlot, grappig, intrigerend, vermakelijk en meeslepend. Het is een verhaal dat realistisch combineert met fantasie, maar op een hele subtiele manier. Je leeft ontzettend mee met Julius en hoopt dat zijn ouders inzien dat ze wat meer tijd en aandacht voor hem zullen moeten hebben. Het einde van het verhaal heb ik meerdere keren gelezen, omdat het in eerste instantie een beetje vaag en onduidelijk was. De uiteindelijke boodschap vond ik wel heel erg mooi, koester de mooie momenten, wat dat zijn de momenten die je uiteindelijk bij blijven en er toe doen. Al duren deze momenten maar een aantal seconden, soms maken ze het verschil.