Macht, hebzucht en onwetendheid in Rusland

In een afgelegen buitenplaats wacht Vladimir P., een voormalig president van Rusland, op zijn einde. Zelf heeft hij dat niet zo in de gaten want hij is dementerend en denkt nog steeds president te zijn.

Auteur Michael Honig werkte zelf als arts in een ziekenhuis waar hij met dementie te maken had. Hij kent het ziektebeeld en weeft op een rustige manier de achteruitgang van de patiënt in het verhaal. Veel minder subtiel wordt de hofhouding rond Vladimir P. neergezet. Het is een micro samenleving die symbool staat voor het huidige Rusland, geregeerd door corruptie, indien gewenst afgedwongen door geweld.

Vol satire schetst Honig de hebzucht en het totale gebrek aan moraal in het buitenverblijf. Het is een geoliede machine die in elkaar dreigt te storten wanneer er zand in de raderen terechtkomt door het vertrek van een huishoudster. Haar opvolgster wil meer snoepen uit de ruif en verstoort daardoor het wankele evenwicht. De rotting ruik je op den duur overal.

In de hele hofhouding is één persoon aan wie alle dubieuze praktijken voorbij lijken te gaan, Sjeremetev, de verpleegkundige die Vladimir P. verzorgt. Hij neemt zijn werk serieus en heeft in zijn grote naïviteit geen idee wat er om hem heen gebeurt. Pas wanneer zijn neefje vanwege een kritische blog in de gevangenis belandt en alleen voor heel veel dollars vrij te krijgen is, vallen hem de schellen van de ogen. In zijn wanhopige zoektocht naar geld komt hij er langzaam achter hoe geld en macht corrumperen en overal aanwezig zijn. Vraag is natuurlijk of hij overeind blijft of zijn principes laat vallen.

Honig schrijft vol vaart en humor. Soms cynisch: "Professor Kalin was enorm vaderlandslievend en oprecht dankbaar - net als zijn kinderen die in Groot-Brittannië naar school gingen - voor het zorgstelsel dat tijdens Vladimirs presidentschap tot stand was gekomen" of  "Een heel betrouwbare man, verkocht zijn stem altijd aan de hoogste bieder". Regelmatig hilarisch zoals in de scène waarin Vladimir P. tijdens een uitje bij een meer zijn overhemd uittrekt en op zoek gaat naar de camera’s. Soms ook wat gemakkelijk, bijvoorbeeld wanneer de anekdote van Merkel en Poetins hond langs komt.

De aftakeling van Vladimir P. is vooral een vermakelijk boek dat prima mee kan in de vakantiekoffer. Heel moeilijk wordt het allemaal niet en veel filosofischer dan de wijze woorden van de tuinman: 'Dingen leven, dingen groeien en dingen gaan dood', hoef je niet te verwachten.