Groeiende obsessie voor een filmster

Een man en een vrouw beleven samen een angstig moment. Voor hem is het een keerpunt in zijn leven; zij herinnert het zich al niet meer op het moment dat ze weer opstaat. Voor hem wordt het een obsessie. Zij weet niet eens van zijn bestaan af.

In Monte Carlo, de zesde roman van Peter Terrin, denkt monteur Jack Preston dat hij, kort voor de Grand Prix van Monte Carlo van start gaat, het leven redt van de gevierde filmster Deedee.
Op het moment dat een bolide vlam vat, duikt hij bovenop haar en vangt het vuur voor haar op.
Meer dan een bedankje waard, zou je denken. Deedee echter blijft in haar rol. Omdat ze dat zo gewend is, omdat ze het voorval in alle consternatie amper mee krijgt, omdat haar lijfwacht haar meteen meeneemt, het kan om allerlei redenen zijn.
Maar dat ze niets van zich zal laten horen, dat kan Jack Preston zich niet voorstellen. En dus wacht hij, thuis in Engeland, op haar komst. Of op haar brief. Op iets. Terwijl hij herstelt van de brandwonden op zijn rug.

Deedee, door Terrin samengesteld uit Wreekster Diana Rigg en Grace Kelly, zal hem van niemand tot iemand maken. Held van het dorp is hij sowieso. Maar als Deedee niets van zich laat horen, veranderen die heldenwonden in tekenen van schaamte. Hij zal wel hebben gelogen over zijn daden, denkt men in het dorp. Hoezo, een held? Een fantast, dat is-ie.

Peter Terrin, winnaar van de AKO Literatuur Prijs 2012 met Post mortem, schildert de obsessie van Preston in 81 merendeels korte hoofdstukken, vaak van slechts anderhalve pagina, verdeeld over drie afdelingen. Zo is elk onderdeel van het verhaal een miniatuur op zich. Prachtig gedaan.
Schrijnend zijn de dagdromen waarin Jack zich voorstelt hoe Deedee hem bezoekt. Haar daad van erkentelijkheid en herkenning, de lezer weet dat die niet komt. Waarna een wanhoopsdaad niet uit kan blijven.