Een uitgesmeerd en lui verhaal

Er ging een schok door thrillerland toen in juni 2011, kort na het overlijden van Paul Goeken, bekend werd hij de man was die schuilging achter het pseudoniem Suzanne Vermeer. Uitgeverij Bruna besloot, na keurig overleg met de familie van Paul, voort te borduren op de succesformule om zo haar kip met gouden eieren niet kwijt te raken. Een nieuwe ghostwriter werd aangesteld en Bon Bini Beach is, na Noorderlicht, de eerste zomereditie die eigenlijk naadloos aansluit op de eerder verschenen zomer- en winterthrillers van Suzanne Vermeer.

De uit Bloemendaal afkomstige en in Amsterdam woonachtige Dominique Werner reist samen met haar even oude vriendin, de eenentwintigjarige Lilian de Groot, naar het zonovergoten Aruba. Dominique staat haar mannetje en is niet snel onder de indruk van de weelde die het resort uitstraalt waar zij met Lilian verblijft. Ook Lilian, duidelijk van andere komaf, weet haar mondje te roeren en al snel mengt het tweetal zich in het feestgedruis. Talloze knapen passeren de revue en hoewel ze zichzelf keurig voorstellen, krijgt geen van hen van de auteur een daadwerkelijk gezicht mee. Alles lijkt pais en vree en hoewel de dames beschikken over de nodige luxemiddelen die hun verblijf aanzienlijk veraangenamen, weten ze zich ook te redden in netelige situaties. Het verhaal speelt zich af in de zomer van 2011, zo vertelt een eenvoudige rekensom ons, en is al ver voorbij honderd pagina's als er eindelijk iets noemenswaardigs gebeurt. De alarmbellen gaan langzaam af als Lilian na een nachtje doorhalen onvindbaar is, en ook de daaropvolgende dagen niet opduikt. Wat volgt is een grotendeels ongeloofwaardige zoektocht door familie, de lokale politie, en diverse randfiguren.

Het lijkt het erop dat maar weinig personen de intentie hebben om het rustige tropische tempo enigszins op te schroeven om zo druk te zetten op hen die wellicht meer weten over de vermissing van Lilian. De proloog geeft ons wat informatie, al blijft lang onduidelijk in welke hoek we de dader moeten zoeken. De uiteindelijke uitkomst stelt teleur. Als we een conclusie mogen trekken dan is het duidelijk dat wat Bon Bini Beach betreft er weinig nieuws is onder de zon. Geheel in de lijn der verwachting blijft de eenvoud in zowel het schrijven als de uitwerking de boventoon voeren. Een lekker niemendalletje dat qua setting overeenkomsten heeft met het thrillerdebuut uit 2006 van Marion Pauw: Drift. Hoewel ieder half jaar menig lezer zijn of haar afkeuring uitspreekt na het lezen van de laatste uitgave uit de zomer- of wintercollectie van Vermeer, weet uitgeverij Bruna listig middels sterke reclamecampagnes de hoge verkoopcijfers in stand te houden. En dat het oeuvre van Suzanne Vermeer geen hoogstaande literatuur genoemd kan worden of überhaupt het predicaat thriller mag dragen, ach, daar ligt niemand meer van wakker. Bon Bini Beach vertelt een uitgesmeerd en lui verhaal dat uiteindelijk weinig om het lijf heeft.

(Diana Bokkinga)