Goed onderhoudende roman met een messcherp randje

De Nederlandse wijnboer Ilja Gort is een veelzijdig persoon. Woonachtig in zowel Frankrijk als in eigen land en met talloze, uiteenlopende liefhebberijen en bezigheden blijft Gort zichzelf goed op de kaart zetten. Ook in zijn schrijven laat de auteur diversiteit zien. Zijn eerste roman, Het Merlot mysterie, stamt uit 2008 en werd lovend ontvangen. Zijn nieuwste pennenvrucht, De vrouwenslagerij, bezit evenveel vaart, scherpzinnigheid en, dat proef je uit alles, een grote dosis liefde voor het leven in Frankrijk.

In het liefelijke en schilderachtige gehucht Salves, gelegen in de Franse Pyreneeën, heerst een prettig leefklimaat onder de dorpelingen. Daar, waar de tijd nauwelijks vat heeft gehad op de omgeving en de authentieke sfeer bijna te proeven is, woont Bernadette met haar vader, slager Guy Chevalier. Samen runnen ze de gelijknamige slagerij, een van de twee winkels die het dorpje rijk is. Als Guy onverhoeds het leven laat en Bernadette er alleen voor komt te staan, is haar echtgenoot Bruno niet te beroerd eindelijk eens een hand uit te steken. Al vlug zwaait de door de auteur heerlijk clichématig neergezette lapzwans de scepter over de slagerij en behandelt Bruno zowel zijn vrouw als de nieuwe kracht Lucie als oud vuil. Ook Lucie heeft het niet getroffen met haar man Ben, die in elk opzicht de broer van Bruno had kunnen zijn. Beide dames slaan de handen ineen en zorgen dat ze zich ontworstelen aan de ijzeren grepen van hun wederhelften. Deze vrijheid brengt een positieve verandering met zich mee. De slagerij fungeert al jaren als trefpunt voor de dorpsbewoners. Wanneer eerst de muzikale Amélie en later de wulpse Mila zich bij het slagersduo aansluiten, krijgt de tot vrouwenslagerij omgedoopte winkel evenwel een geheel nieuwe uitstraling.

Ilja Gort maakt het zichzelf niet makkelijk door maar liefst vier vrouwen op te voeren. De dames zijn zelfstandig, doortastend en deinzen nagenoeg nergens voor terug. Hoewel de schrijver getracht heeft het illustere viertal ieder een eigen gezicht te geven, is het lastig gebleken om hen helemaal eigen te maken en hierdoor meer uitgesproken te laten zijn naar de lezer toe. Eigenlijk stoort dit geenszins. Want hoever sommige gebeurtenissen ook van ons af staan, of juist heel dichtbij komen door herkenning, we krijgen het van de auteur vakkundig voorgeschoteld. Iedere man in het spel lijkt uit hetzelfde hout gesneden, al wordt met de komst van de hoofdinspecteur van de Gendarmerie, Alain Joubert, het tegendeel bewezen. Het vermoeden van belangenverstrengeling op het bureau en zijn opdracht om twee criminelen op te sporen, maken dat Joubert niet voor zijn lol afreist naar Salves. Hij vindt er uiteindelijk zijn draai, maar worstelt echter met de vraag bij wie zijn loyaliteit ligt.

De vrouwen uit de vrouwenslagerij doen allen in de verte denken aan een fictief personage dat halverwege de 19de eeuw in de Britse pers haar opwachting maakte aan de zijde van een nogal moordlustige barbier die eveneens goed met messen overweg kon, zij het van een ander type. Op kundige wijze weet de auteur de lezer wegwijs te maken in het slagersvak. Soms zo treffend dat we, wanneer we zelf voor een slagerstoonbank staan, de uitgestalde goederen naar alle waarschijnlijkheid met andere ogen zullen bekijken. Ofschoon het verloop zich laat raden bevat de inhoud voldoende ingrediënten om het op smaak te houden. Het verhaal heeft hier en daar weinig vlees aan de botten maar is toch voedzaam en uitstekend te verteren. De vrouwenslagerij mag gerust een goed onderhoudende roman met een messcherp randje worden genoemd.

(Door: Diana Bokkinga)