Spanning blijft beperkt tot enkele piekjes

Het huwelijk van Terry en Cynthia staat onder spanning. Nadat ze hun tienerdochter Grace bijna ernstig heeft toegetakeld, besluit Cynthia om een time-out te nemen. Ze betrekt voor een korte rustperiode een appartementje. De opvoeding van Grace blijft over aan Terry. Op een avond liegt Grace hem voor waar ze verblijft en gaat ze met tienervriendje Stuart op pad, die absoluut niet de goedkeuring van haar vader zou wegdragen. Grace ontdekt al snel wat voor foute beslissing dat was. Stuart wil ergens inbreken en de dure auto lenen om te gaan joyriden. De rampzalige gevolgen laten niet lang op zich wachten.

Terry, Cynthia en Grace zullen geen onbekenden zijn voor de fans van Linwood Barclay. Ze figureerden al eerder in Zonder een woord, waarin Cynthia het verschrikkelijke geheim achterhaalt van de verdwijning van haar familie. Geen veilige plek  speelt zeven jaar later. Andermaal hebben ze de hulp van beroepscrimineel Vince Fleming hard nodig om uit de penarie te komen, maar het is nog maar de vraag waar zijn loyaliteit ligt.

Voor Barclay doorbrak met Zonder een woord  schreef hij vier komische thrillers die niet in vertaling zijn verschenen. Alhoewel hij het vanaf Zonder een woord over een andere boeg gooide, zitten er in Geen veilige plek  toch humoristische elementen die het boek niet ten goede komen. Vince bijvoorbeeld die een angstaanjagende crimineel zou moeten zijn, gaat soms inderdaad nietsontziend aan de slag, maar laat zich op andere momenten volledig ondersneeuwen door anderen. Terry, die het verhaal grotendeels vertelt, heeft er af en toe een handje van om laconiek te reageren op allerlei heftige situaties.

Er zijn enkele scènes in het boek waarin Barclay lekker op dreef is en de spanning weet op te bouwen, maar helaas weet hij dat niet voort te zetten en blijft het beperkt tot enkele piekjes.

De plot die Barclay voor Geen veilige plek  bedacht heeft, heeft wat toeval en kunstgrepen nodig, maar zit op zich aardig in elkaar. Met wat meer spanning en geloofwaardige personages had dat meer kunnen opleveren dan de drie sterren die het boek nu ternauwernood krijgt.

Blijft alleen nog de vraag welk ander boek Barbara van Ruyven gelezen heeft om de voorkant van Geen veilige plek  te ontwerpen. Nergens in het boek komt een klein meisje met een pop voor. De enige jonge meiden die in het boek voorkomen, zijn opstandige pubers die de poppenfase allang achter zich hebben liggen. En zelfs als de voorkant alleen als sfeerbeeld bedoeld is, blijft het een kunst een scène in het boek te noemen waar deze bij zou passen. Iemand die dit boek op basis van de voorkant zou kiezen, komt bedrogen uit met de inhoud.