Ademloze race tegen de klok

Onder het motto "goede wijn behoeft geen krans" heeft de Amerikaanse auteur Harlan Coben eigenlijk geen introductie meer nodig. In eigen land behoort de schrijver tot de best verkopende thrillerschrijvers van dit moment en prijken zo'n beetje alle belangrijke Awards voor het genre op zijn CV. Na zijn debuut in 1990 zou het echter toch nog vijf jaar duren voordat de Amerikanen Coben en zijn alter ego Myron Bolitar in hun harten sloten. Ook in ons land werden de eerste Bolitarboeken uitgegeven, maar voor de doorbraak van de Amerikaan moesten we hier wachten tot zijn hogelijk gewaardeerde stand-alones als Niemand vertellen en Spoorloos.

Het succes van Cobens opzichzelfstaande romans heeft de Nederlandse uitgever enige tijd geleden doen besluiten alsnog een stevig Myron Bolitaroffensief in te zetten. De hoofdrolspeler is, als voormalig topbasketballer, eigenaar van een sportagentschap en speurneus tegen wil en dank, een op-en-top Amerikaanse antiheld. Voeg hier de vaste cast aan toe met even hilarische namen als uiterlijke kenmerken, neem bijvoorbeeld zijn beste vriend Windsor "Win" Horne Lockwood III en ex-worstelkampioene en collega Esperanza "Little Pocahontas" Diaz, én de kurkdroge humor van geestelijk vader Harlan Coben en het is op papier een behoorlijke uitdaging om de Nederlandse lezer te veroveren. Humor én spanning is in ons land een - letterlijk - dodelijke combinatie als je het hebt over de kans op succes.

Toch lijkt het erop dat Myron Bolitar ondanks die wetenschap een sterk groeiend aantal fans voor zich heeft gewonnen en terecht, want of je het nu hebt over zijn stand-alones of over zijn Bolitarserie: Harlan Coben staat altijd garant voor (meer dan) een “good read”, zoals collega-recensent Michel onlangs aanhaalde.

Ook het zevende Bolitar-avontuur getiteld Laatste kans (eerder verschenen als Oud zeer) is zo'n "good read" waarin Myron weer het nodige voor zijn kiezen krijgt. Door de verkoop van zijn ouderlijk huis en de hartinfarct van zijn vader moet hij onder ogen zien dat het leven - inclusief dat van hem - vergankelijk is. Het bezoekje van ex-vriendin Emily en niet veel later de confrontatie met zijn grootste aartsrivaal Greg brengen de gebeurtenissen uit het verleden die Myron maar wat graag heeft weggestopt weer heel dicht aan de oppervlakte. Emily smeekt Myron op zoek te gaan naar een spoorloos verdwenen donor, de enige die het leven van haar zieke zoon Jeremy kan redden met een beenmergtransplantatie. Myron en zijn vrienden trekken alles uit de kast als blijkt dat Jeremy het product is van zijn slippertje met Emily op de avond voor haar huwelijk met profbasketballer Greg.

Ondanks de opeenstapeling van hilarische gebeurtenissen en de onophhoudende stroom grappen en grollen is Coben ook de ingrediënten van een goede thriller niet vergeten. Laatste kans is namelijk een ademloze race tegen de klok met een aantal onverwachte wendingen en het verhaal leunt volledig op een goed uitgewerkte plot. De personages zijn soms behoorlijk karikaturaal neergezet en bij vlagen flink over de top, maar ze zijn stuk voor stuk on-ver-ge-te-lijk. Harlan Coben bewijst met zijn Bolitarreeks dat humor en spanning echt hand in hand kunnen gaan. Laatste kans krijgt van mij vier sterren omdat we inmiddels weten dat de Harlan Cobenlat nog een behoorlijk stuk hoger ligt dan "zeer goed".

(Door: Sander Verheijen)