recensie Alaska van Anna Woltz

In het boek Alaska spelen twee hoofdpersonen namelijk Sven en Parker. Parker heeft een hond die Alaska heet; ze moet helaas afscheid van hem nemen omdat haar broertje allergisch is voor honden. Alaska wordt vervolgens getraind tot hulphond. Als Parker op haar nieuwe school komt, komt ze erachter dat haar klasgenoot Sven haar oude hond gekregen heeft. Parker baalt er enorm van dat haar hond nu bij Sven is. Ondertussen is Sven ook helemaal niet blij met Alaska omdat hij niet wil accepteren dat hij epilepsie heeft en de hond daarom hard nodig heeft. Het boek gaat er over dat Sven en Parker samen verschillende dingen mee maken, zoals een overval op de winkel van de ouders van Parker. Parker spoort de overvaller op en belt Sven om te helpen. Doordat ze dit soort momenten samen mee maken worden ze uiteindelijke vrienden. Aan het einde van het boek accepteert Sven dat hij epilepsie heeft en de hulp van Alaska nodig heeft. Parker gunt Sven Alaska, omdat hij haar meer nodig heeft dan zij. Bovendien neemt Sven Alaska elke dag mee naar school waardoor zij hem ook kan blijven zien.

Dit boek is erg leuk om te lezen om 4 redenen. Ten eerste zorgt het ervoor dat je meer begrip krijgt van hoe het is om met epilepsie te leven. In het boek wordt bijvoorbeeld beschreven wat er gebeurt als iemand een epileptische aanval krijgt. Ten tweede is het goed dat dit boek aandacht besteedt aan pesten. Parker heeft het er erg moeilijk mee dat ze “Parker de barker” wordt genoemd. Door dit boek begrijp je beter wat pesten met mensen doet. Ten derde is het leuk dat het boek geschreven wordt vanuit verschillende perspectieven: het ene hoofdstuk wordt geschreven vanuit het perspectief van Sven en het volgende hoofdstuk vanuit het perspectief van Parker. Tenslotte vind ik het erg leuk dat het boek een goede afloop heeft. Sven en Parker zijn vrienden geworden en Sven heeft geaccepteerd dat hij Alaska nodig heeft.