Lezersrecensie
De onbekende chien
De wandelaar, Adriaan van Dis
Er zijn twee soorten werelden. De ene die je op het scherm ziet, en de ene achter de schermen. Maar wie spelen daar? Er is wel iemand: Hij is overal geweest en heeft alles gezien. Iedereen kent hem, maar niemand weet z’n naam. Ook niemand weet tot wie hij behoort. Niemand behalve hijzelf (of hij ook niet?). Hij speelt op én achter de schermen, hij neemt iemand mee. Iemand die maar weet van één wereld.
Meneer Mulder loopt zijn dagelijkse wandeling door de straten van Parijs, wanneer er plotseling brand komt in de buurt, bij een kraakpand. Nieuwsgierig loopt Mulder naar het kraakpand, tot er een hond uit een raam vol met vlammen springt, waarna de hond gelijk naar meneer Mulder loopt. Hoewel Mulder de hond nog nooit heeft gezien, lijkt de hond hem wel te kennen. Niet alleen dat, maar niemand anders weet wie zijn eigenaar is. De hond heeft zijn eigen plannen en blijft bij meneer Mulder staan, waardoor meneer Mulder de verantwoordelijkheid op zich neemt om de hond te verzorgen. ‘De hond kwispelt, jankt, wil in zijn armen springen. Afduwen lukt niet. Het beest bijt zich vast aan jas en knopen, klimt tegen hem op.’
De volgende dag gaat Mulder weer op pad, maar dit keer met de hond. De hond heeft zijn eigen wil en weet waar hij naartoe wil, zo komen ze langs een café waar Mulder vragen gaat stellen. ‘‘Monsieur,’ zei hij, ‘ik heb deze hond vaak voor mijn deur gezien en nooit begrepen wie zijn baas of bazin was.’’ ‘Hij woont waar het hem uitkomt, monsieur, maar het is geen allemansvriend.’ ‘Het is geen zithond, maar een wandelaar, monsieur.’ Overal waar hij was wist niemand de naam of de eigenaar van de hond. Al was de hond, ook wel ‘Le chien’ genoemd, erg bekend. Het bleef een mysterie.
In tegenstelling tot de hond heeft Mulder nog niet zo veel van Parijs gezien, tijdens de volgende wandeling leidde de hond Mulder weer de stad door. ‘De hond kende de weg beter dan zijn (nieuwe) baas, dit was niet de stad die hij in zijn wandeling kende, er bleek binnen de ringweg nog een tweede Parijs te bestaan.’ ‘Hij was in een andere wereld beland.’ Zo gaat meneer Mulder de zoektocht verder.
Het boek begint net als een film, je loopt mee met de wandeling, alsof het recht voor je ogen gebeurt, fictie. Je loopt in rondjes, maar elk rondje is weer wat anders. Spanning en mysterie was niet te kort in dit boek. De schrijver heeft ervoor gekozen om het in de derde persoon te schrijven en haalt er wat dingen uit. Daardoor lees je het boek net als een wandeling, je leest je er rustig doorheen, maar soms moet je even terugkijken.
Van Dis gebruikt de hond als instrument om de hoofdpersoon uit zijn ‘comfortzone’ te halen. Samen beleven ze verassende en emotionele gebeurtenissen. Heerlijk boek om te lezen; het is spannend, ontroerend en vrijdenkend. Zodra beide werelden in zicht zijn, gaat het niet meer weg.
- Hannah Vermeulen
Er zijn twee soorten werelden. De ene die je op het scherm ziet, en de ene achter de schermen. Maar wie spelen daar? Er is wel iemand: Hij is overal geweest en heeft alles gezien. Iedereen kent hem, maar niemand weet z’n naam. Ook niemand weet tot wie hij behoort. Niemand behalve hijzelf (of hij ook niet?). Hij speelt op én achter de schermen, hij neemt iemand mee. Iemand die maar weet van één wereld.
Meneer Mulder loopt zijn dagelijkse wandeling door de straten van Parijs, wanneer er plotseling brand komt in de buurt, bij een kraakpand. Nieuwsgierig loopt Mulder naar het kraakpand, tot er een hond uit een raam vol met vlammen springt, waarna de hond gelijk naar meneer Mulder loopt. Hoewel Mulder de hond nog nooit heeft gezien, lijkt de hond hem wel te kennen. Niet alleen dat, maar niemand anders weet wie zijn eigenaar is. De hond heeft zijn eigen plannen en blijft bij meneer Mulder staan, waardoor meneer Mulder de verantwoordelijkheid op zich neemt om de hond te verzorgen. ‘De hond kwispelt, jankt, wil in zijn armen springen. Afduwen lukt niet. Het beest bijt zich vast aan jas en knopen, klimt tegen hem op.’
De volgende dag gaat Mulder weer op pad, maar dit keer met de hond. De hond heeft zijn eigen wil en weet waar hij naartoe wil, zo komen ze langs een café waar Mulder vragen gaat stellen. ‘‘Monsieur,’ zei hij, ‘ik heb deze hond vaak voor mijn deur gezien en nooit begrepen wie zijn baas of bazin was.’’ ‘Hij woont waar het hem uitkomt, monsieur, maar het is geen allemansvriend.’ ‘Het is geen zithond, maar een wandelaar, monsieur.’ Overal waar hij was wist niemand de naam of de eigenaar van de hond. Al was de hond, ook wel ‘Le chien’ genoemd, erg bekend. Het bleef een mysterie.
In tegenstelling tot de hond heeft Mulder nog niet zo veel van Parijs gezien, tijdens de volgende wandeling leidde de hond Mulder weer de stad door. ‘De hond kende de weg beter dan zijn (nieuwe) baas, dit was niet de stad die hij in zijn wandeling kende, er bleek binnen de ringweg nog een tweede Parijs te bestaan.’ ‘Hij was in een andere wereld beland.’ Zo gaat meneer Mulder de zoektocht verder.
Het boek begint net als een film, je loopt mee met de wandeling, alsof het recht voor je ogen gebeurt, fictie. Je loopt in rondjes, maar elk rondje is weer wat anders. Spanning en mysterie was niet te kort in dit boek. De schrijver heeft ervoor gekozen om het in de derde persoon te schrijven en haalt er wat dingen uit. Daardoor lees je het boek net als een wandeling, je leest je er rustig doorheen, maar soms moet je even terugkijken.
Van Dis gebruikt de hond als instrument om de hoofdpersoon uit zijn ‘comfortzone’ te halen. Samen beleven ze verassende en emotionele gebeurtenissen. Heerlijk boek om te lezen; het is spannend, ontroerend en vrijdenkend. Zodra beide werelden in zicht zijn, gaat het niet meer weg.
- Hannah Vermeulen
1
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
