Ik wil geen hond zijn

‘Ik wil geen hond zijn’ is het eerste boek wat ik heb gelezen van Alma Mathijsen. De manier waarop zij af en toe een volledige pagina aan ‘gedachtestroom’ toelaat in haar boeken spreekt mij aan. Zonder leestekens of hoofdletters, het is bijna een soort gedicht. Dit deed me erg denken aan ‘Sprong in de leegte’ van Lydia Rood, een van mijn favoriete Nederlandse young adult boeken.
Het is moeilijk om met taalregels te spelen en tegelijk dit aantrekkelijk te maken voor de lezer, maar Alma Mathijsen kan het.
In dit korte verhaal breekt de relatie af tussen de hoofdpersoon en haar vriend. Hij lijkt zijn leven ongestoord verder te kunnen leven, maar zij verandert zich in een plasje tranen voor maanden.
De emoties en frustratie die zij voelt zijn sterk verbeeld met het taalgebruik. Het is herkenbaar en realistisch beschreven.
Op een gegeven moment ontdekt de hoofdpersoon een soort agency die mensen kan laten transformeren in honden, om zo bij hun geliefde te zijn. Zij gaat de procedure door, en uiteindelijk belandt zij ook echt als hond bij haar ex-vriend. Tijdens haar hond zijn veranderen haar menselijke emoties langzaam naar hondenemoties, ook wordt mensentaal onbegrijpelijk voor haar. Deze onconventionele manier van vervreemding van emoties tonen raakte mij diep. Een verhaal wat veel sympathie opwekt, vooral bij de lezer.