Recensie - Vaders die Rouwen van Carmien Michels

Bijna iedereen heeft wel een ervaring met rouwen, maar kijk je wel eens naar andere die hier mee in aanraking komen. In Vaders die rouwen lees je in zes verhalen over zes vaders die hiermee moeten leven en proberen om te gaan. De verschillende verhalen laten zien dat rouwen niet op één manier mogelijk is en dat het voor iedereen anders kan voelen. Het onderwerp interesseerde me gelijk, maar toch waren mijn verwachtingen erg laag. Ik heb altijd gedacht dat een boek met meerdere verhalen niets voor mij zou zijn. Het verhaal zou te snel voorbij zijn en ik zou het personage nog niet helemaal begrijpen. Dit boek heeft het tegendeel bewezen. Sommige verhalen, zoals ‘Het kippenhok van de buurvrouw’ en ‘Onze honden uitlaten’ hadden veel impact. ‘Het kippenhok van de buurvrouw’ gaat over een vader die na een lange tijd weer met zijn dochter in huis woont. Doordat het meisje zo lang bij haar moeder is geweest wilt hij ervoor zorgen dat ze bij hem thuis de beste ervaringen heeft. Hij laat alles toe wat leidt tot een volledige overname van zijn leven door zijn dochter. ‘Onze honden uitlaten’ gaat over een nieuwe liefde die verstoord wordt door een stalker. De vrouw in het verhaal heeft al een tijdje het gevoel dat iemand achter haar aan zit en op een gegeven moment weet ze het zeker. Het blijkt iemand te zijn die veel dichter bij haar in de buurt staat dan ze denkt. Ik leefde helemaal mee met de karakters en was echt geïnvesteerd in de verhalen. Dit kan ook komen doordat ik deze verhalen het beste begreep. Er was geen moment dat ik vastliep. Deze verhalen lieten zien dat je helemaal op kan gaan in een verhaal ondanks de lengte. Bij het laatste verhaal, ‘Paarden eten mijn dromen op’, liep ik wel vast. Het hele verhaal was verwarrend en de tijdlijn was erg onduidelijk voor mij. Iedereen werd ook in het hoofd van de hoofdpersoon een paard. Dit zorgde soms ook voor verwarring, maar ergens vond ik het ook wel iets moois hebben. Het liet een andere soort liefde zien die je bijvoorbeeld kan hebben voor je huisdieren. Een mooi stukje uit de tekst vind ik:
“Ik wil niet meer leven.’
Dat zei ze steeds.
Dat zei Mila steeds met haar ogen.
Haar jonge, oude paardenogen.
Haar handje om het topje van mijn vinger.
Smekend.
Ik wilde zeggen: ‘Het is goed. Ga maar.’
Maar ik kon het niet.”
Dit laat zien dat ondanks de verwarring de schrijver me toch kan overtuigen dat het een mooi verhaal is. Het had veel symboliek die zorgde voor een ander perspectief of gevoel.
Uiteindelijk ben ik blij dat ik het heb gelezen. Het heeft me laten zien dat je geen boek van 300 bladzijde nodig hebt om een pakkend verhaal te vertellen. Ik weet niet of ik het boek snel zou aanraden, omdat ik zeker betere verhalen heb gelezen die ik eerder zou voorstellen, maar als iemand vragen heeft over rouw is dit het eerste boek die ik zou aanraden. Vaders die Rouwen is een aangrijpend, ingewikkeld en leerzaam boek over een ervaring waar iedereen mee te maken heeft of heeft gehad.