recensie Wormmaan

Ik ben verbaast dat ik dit boek uitgelezen heb.
In Wormmaan, boek geschreven door Mariken Heitman, volg je twee verhaallijnen. In de één volg je Elke. Elke is een boer en gaat op zoek naar de wilde kern van de erwt. Ze komt er achter dat zij gewassen vormt zoals de maatschappij háár probeert te vormen. In het boek is ze op weg naar zichzelf via vooroordelen van mensen die ze gaandeweg haar leven heeft ontmoet.
In de andere verhaallijn lees je over Ra. Ra is één van de eerste boeren in de oertijd. Dit leven wordt verhaald door onze voorouders. Wormaan is een zoektocht naar oorsprong, identiteit en betekenis.
Voor mij klonk de blurb aardig interessant, maar die interesse bleef niet lang hangen. Na de eerste 20 bladzijde was het voor mij al duidelijk dat het geen boek voor mij was. Bijna iedere zin had een dubbele betekenis wat er voor zorgde dat het niet soepel doorlas. Ik had ook heel erg het gevoel dat het boek geschreven was met het idee intellectueel en diepgaand te klinken. Dit zorgde voor het tegenovergestelde.
Zelf heb ik niet de soort identiteitscrisis als Elke, waardoor ik het heel moeilijk vond om haar gevoel te begrijpen. ‘De vrouw die ik nooit werd’ komt vaak terug in het verhaal van Elke, een innerlijke stem die de ‘perfecte’ vrouw moet voorstellen. Ik keek uit naar deze stukjes, omdat ze wat luchtiger waren. Het laat Elke's worsteling zien, maar wat dan wel tegenviel is er eigenlijk nooit echt op de worsteling ingegaan werd. De vrouw en Elke waren nu alleen voorbeelden van een vrouw zijn.
Identiteit is opzich al een complex onderwerp en dit boek maakt het alleen nog maar onduidelijker voor mij een de meeste mensen met wie ik over dit boek heb gesproken.
Wormmaan zou ik niet snel aanraden, maar wanneer iemand opzoek is naar zichzelf en genoeg tijd heeft om dit boek echt te begrijpen is dit misschien een optie. Zelf ben ik niet geïnteresseerd in een ander boek van Mariken Heitman.