Een standaardverhaal in een opvallend jasje

In 'Elders' vertelt een onbekende verteller tegen de jongste zoon van een familie wat zij beiden doen, zonder dat die zoon de verteller kent of überhaupt met hem spreekt. Een doorsnee-Nederlands gezin brengt een nazomerweekje door in de Italiaanse bergen. 's Avonds, na het eten, spelen de jongens in de wei naast het vakantiehuisje. En terwijl zij met hun frisbee met elkaar in contact blijven, houdt de verteller zich ongezien in hun buurt op en beschrijft in detail de gedachten van de vier leden van het gezin. 

Aan het begin vertelt de verteller wel wat in de ik-vorm, maar is het nog erg vaag. Het grote middendeel is in de tweede persoon enkelvoud geschreven, waarin de verteller vertelt wat “je” allemaal doet, maar het is wel duidelijk wie die “je” is: de jongste zoon van het gezin dat de hoofdrol speelt in dit verhaal. Het einde is weer vooral “ik”, en dan wordt ook duidelijk wie de verteller is.

Het verhaal is eigenlijk niet erg speciaal: het gaat over iets waar veel mensen op de één of andere manier mee te maken krijgen. Dit onderwerp hier benoemen zou echter verraden wie de verteller is, dus laten we het er maar op houden dat dit geen boek voor kinderen is (specifiek vanwege de beschrijvingen tegen het eind van dit verhaal) ook al draait het om een jongen.

Het is vooral de schrijfstijl die het boekje opvallend maakt: het verhaal wordt verteld door iemand die de aangesprokene (niet de lezer!) niet kent.
Door de schrijfstijl vind ik het echter niet zo prettig lezen, en hoewel het verhaal niet superinteressant was, was de lengte van het verhaal wel goed: niet te lang, maar ook niet te kort. Door deze lengte komt de onthulling van het “mysterie van de verteller” wel op het goede moment, nadat je als lezer al een paar vermoedens hebt gekregen, maar het toch nog niet zeker weet. Het einde was redelijk voorspelbaar. De gebeurtenissen leken elkaar aan het einde echter sneller op te volgen, waardoor het toch een beetje een “plotseling” einde leek.

Het is een boekje dat je zou willen lezen om te zien hoe de auteur met een vertelling in (voornamelijk) de tweede persoon enkelvoud omgaat, niet om het verhaal.

Een voorproefje van de schrijfstijl (de eerste alinea van het verhaal):
Ik schep handenvol zand op, werp wat over de motorkap van een geparkeerde auto, strooi wat langs het zonnescherm van een café, schuur perrons (prullenbakken, koffers, passagiers), stroom tussen bomen door, beklim bergen, stort weer naar beneden, scheer over grasvelden en meren, kom uiteindelijk tot rust en strijk, een kersenblad op mijn rug (geel, wentelend), neer op jullie terras. Boven - de hoogste toppen gecoat met eeuwige sneeuw - was het koud, hier, beneden, bij jullie, is het behaaglijk.

Een langer tekstfragment is via deze link te vinden.