Persoonlijke verhalen van dak- en thuislozen

Straatgeheimen bevat zestien persoonlijke verhalen van dak- en thuislozen in Utrecht. Elk verhaal (behalve het laatste) werd afgesloten met een foto van de geïnterviewde dakloze(n) en soms met een gedicht of tekening gemaakt door de geïnterviewde. Die waren allemaal best mooi en voegden zeker iets toe aan het boekje.

De verhalen in deze bundel zijn zeker het lezen waard. Er waren echter geen verhalen die er echt bovenuit staken. Alle verhalen waren interessant om te lezen en eigenlijk ook op dezelfde manier geschreven. De auteur heeft namelijk opgeschreven wat de daklozen hem vertelden. Die gedeelten stonden tussen aanhalingstekens, aangevuld met beschrijvingen van de gesprekssituatie (bijvoorbeeld over de locatie of hoe de geïnterviewde zich gedroeg).
Het las erg prettig, al denk ik niet dat de auteur de woorden van de daklozen altijd letterlijk heeft weergegeven, omdat de schrijfstijl gedurende het hele boekje op elkaar leek.

Mijn ervaringen met daklozen (ook in Utrecht) zijn niet allemaal positief geweest, maar door deze bundel krijg je wel een beter idee over hoe mensen dakloos kunnen worden en wat voor mensen het zijn. Je krijgt door de verhalen het idee dat de situaties waarin die mensen zijn beland, veel meer mensen hadden kunnen overkomen als ze net een andere keus hadden gemaakt, of ergens anders (in een andere situatie, op een andere locatie) geboren zouden zijn. Aan de andere kant zijn er ook mensen in dit boekje die echt bewuste keuzes hebben gemaakt.
Wat ook interessant was is de kijk op de samenleving van deze mensen (toch nog best wel positief, maar op sommige punten ook erg negatief) en de problemen waar ze tegenaan liepen.
Ook lees je over de hulp die hen geboden werd en wat er aan voorzieningen is voor daklozen in Nederland.

De verhouding man/vrouw was wel een beetje scheef: 14 verhalen van mannen (waarvan er twee samen een verhaal deelden) en 3 van vrouwen. Betekent dit dat er meer mannelijke daklozen zijn, of dat er gewoon minder vrouwen aan dit boekje mee wilden werken?
De auteur moest natuurlijk wel een selectie maken voor dit boek (het is niet zo dik; er staan maar 16 korte verhalen in), maar het had best nog iets langer mogen zijn. Of komt er misschien een deel twee?

De bundel heeft redelijk weinig witruimte langs de zijkanten, maar omdat het lettertype kleiner is, leest het toch prettig en vallen de smalle marges minder op.

Het is echt een aanrader, zeker als je geïnteresseerd bent in mensen en de samenleving, of in Utrecht woont (of er vaak komt). Ook is het een boekje om vaker dan één keer te lezen.