Lezersrecensie
Trage roman
Colm Tóibín (Enniscorthy, 1955) groeide op in een katholieke familie, studeerde Engels en geschiedenis, woonde op zijn twintigste enkele jaren in Barcelona waar hij Engels doceerde en keerde dan terug naar Ierland waar hij als journalist aan de slag ging. Als academicus doceerde hij aan de Universiteit van Manchester, de Universiteit van Liverpool en de Columbia University in New York. Naast fictie schrijft hij ook non-fictie, filmscenario's, toneel en poëzie. Hij werd bekroond met tal van literaire prijzen, Brooklyn (2008) ontving de Costa Book Award en werd zijn commerciële doorbraak, het boek werd later ook verfilmd.
Brooklyn was niet het boek dat ik ervan verwacht had waardoor het toch wat tegenviel. Het ging inderdaad over migratie en al wat daarbij komt kijken, de situatie in het thuisland, Ierland in dit geval, de heimwee en de aanpassingsproblemen. Maar het was toch teveel een roman als in een liefdesroman dus, het accent had voor mij anders mogen liggen. Wat niet wegneemt dat het een vlot boek is en de migratieproblematiek interessant. Er blijkt een vervolg op geschreven te zijn, en wie weet belandt dit toch nog eens op mijn lijst.
Eilis groeit op in Enniscorthy, en bij aanvang van het boek woont ze er nog met haar moeder en zus Rose. Er is weinig tot geen werk en door toeval ontfermt pastoor Flood zich over haar, hij kan aan de benodigde papieren raken voor de oversteek. De ouders van de auteur zetten zich actief in voor de Ierse vrijheidsstrijd maar dit heeft Tóibín niet meegenomen in het verhaal, of misschien speelde het daar en toen ook niet mee, dat kan ook. Eenmaal in Brooklyn, het is begin de vijftigerjaren, vindt ze onderdak bij een strenge hospita waar nog enkele meisjes wonen, het strenge katholicisme komt hier zeker aan bod, de auteur heeft zich volledig ingeleefd in de tijdsgeest en het moet gezegd dat hij dat met verve heeft gedaan, je wordt er helemaal in ondergedompeld, wat een tijd!
Het boek is niet zo erg dik en toch is het een traag verhaal en soms nogal veel van hetzelfde, het wordt ook volledig chronologisch verteld. Er zit weinig actie in en verrassend is het ook niet. De personages blijven wat tweedimensionaal en ze komen niet allemaal evengoed tot leven. Eilis wordt als karakter wel uitvoerig belicht, alles is ook geschreven vanuit haar oogpunt. De kleinburgerlijke mentaliteit stoorde me, maar misschien hoorde dit ook wel bij de tijdsgeest alhoewel ik me dat niet kan voorstellen. Het hoofdpersonage vond ik persoonlijk een zwak karakter, regelmatig bedacht ik me waarom ze niet wat stelliger of doortastender was.
Brooklyn viel me dus wat tegen, gedeeltelijk omdat mijn verwachtingen niet klopten met het boek, had ik beter de achterflap gelezen, had ik het wel ergens kunnen weten. Het personage van Eilis lag me echter ook minder, ze had gerust wat meer ruggengraat mogen hebben. De beschrijvingen van de tijdsgeest dat heeft de auteur wel subliem gedaan, je zat helemaal in de jaren vijftig in het strenge katholicisme. Zijn beschrijvingen van de bootoversteek waren ook heel tof om te lezen en bijwijlen humoristisch. Colm Tóibín is zeker wel een goed verhalenverteller. In feite had ik andere boeken van hem om mijn nog-te-lezen lijst staan en misschien was ik daar beter begonnen.
Brooklyn was niet het boek dat ik ervan verwacht had waardoor het toch wat tegenviel. Het ging inderdaad over migratie en al wat daarbij komt kijken, de situatie in het thuisland, Ierland in dit geval, de heimwee en de aanpassingsproblemen. Maar het was toch teveel een roman als in een liefdesroman dus, het accent had voor mij anders mogen liggen. Wat niet wegneemt dat het een vlot boek is en de migratieproblematiek interessant. Er blijkt een vervolg op geschreven te zijn, en wie weet belandt dit toch nog eens op mijn lijst.
Eilis groeit op in Enniscorthy, en bij aanvang van het boek woont ze er nog met haar moeder en zus Rose. Er is weinig tot geen werk en door toeval ontfermt pastoor Flood zich over haar, hij kan aan de benodigde papieren raken voor de oversteek. De ouders van de auteur zetten zich actief in voor de Ierse vrijheidsstrijd maar dit heeft Tóibín niet meegenomen in het verhaal, of misschien speelde het daar en toen ook niet mee, dat kan ook. Eenmaal in Brooklyn, het is begin de vijftigerjaren, vindt ze onderdak bij een strenge hospita waar nog enkele meisjes wonen, het strenge katholicisme komt hier zeker aan bod, de auteur heeft zich volledig ingeleefd in de tijdsgeest en het moet gezegd dat hij dat met verve heeft gedaan, je wordt er helemaal in ondergedompeld, wat een tijd!
Het boek is niet zo erg dik en toch is het een traag verhaal en soms nogal veel van hetzelfde, het wordt ook volledig chronologisch verteld. Er zit weinig actie in en verrassend is het ook niet. De personages blijven wat tweedimensionaal en ze komen niet allemaal evengoed tot leven. Eilis wordt als karakter wel uitvoerig belicht, alles is ook geschreven vanuit haar oogpunt. De kleinburgerlijke mentaliteit stoorde me, maar misschien hoorde dit ook wel bij de tijdsgeest alhoewel ik me dat niet kan voorstellen. Het hoofdpersonage vond ik persoonlijk een zwak karakter, regelmatig bedacht ik me waarom ze niet wat stelliger of doortastender was.
Brooklyn viel me dus wat tegen, gedeeltelijk omdat mijn verwachtingen niet klopten met het boek, had ik beter de achterflap gelezen, had ik het wel ergens kunnen weten. Het personage van Eilis lag me echter ook minder, ze had gerust wat meer ruggengraat mogen hebben. De beschrijvingen van de tijdsgeest dat heeft de auteur wel subliem gedaan, je zat helemaal in de jaren vijftig in het strenge katholicisme. Zijn beschrijvingen van de bootoversteek waren ook heel tof om te lezen en bijwijlen humoristisch. Colm Tóibín is zeker wel een goed verhalenverteller. In feite had ik andere boeken van hem om mijn nog-te-lezen lijst staan en misschien was ik daar beter begonnen.
1
Reageer op deze recensie
