Gekunstelde capriolen op Soleil
Er stort een schip met farmaceutische voorraden neer op het kleine planeetje Soleil, het waarom van de crash is een mysterie. Commissaris Omer wordt er op af gestuurd en gaat op onderzoek uit. Tijdens zijn onderzoekingen ontmoet hij de bijzondere bewoners van het circusplaneetje.
Het boekje ziet er bijzonder goed verzorgd uit, een mini-hardcovertje met een vuurrood leeslint. De cover bestaat uit een leuk schilderijtje van de belangrijkste hoofdpersonen, en is van de hand van Petra de Vries. Op de achterkant: 'De publicaties in deze reeks beogen de principes van klassieke detectives te transfomeren naar nieuwe (fantastische) omstandigheden.' Die missie is met dit boekje helaas totaal niet geslaagd.
De titel van het verhaal wekt de verwachting dat het hier een detective betreft, maar commissaris Omer is niet echt het onderzoekende type. Hij loopt in het wilde weg wat rond over de planeet en kijkt wel waar hij bij uit komt. Dit kan heel goed werken in een verhaal (zoals bijvoorbeeld in de Dirk Gently-detectives van Douglas Adams) maar dat doet het hier niet. De commissaris wordt geleefd door de gebeurtenissen en lijkt eigenlijk geen steek dichter bij de ontknoping te komen, totdat hij de oplossing op een presenteerblaadje krijgt aangereikt.
De tijd verloopt grotendeels lineair, maar er zitten twee terugkijkjes in naar de gebeurtenissen die aanleiding gaven tot de crash, en naar het moment van de crash zelf. Wat het nut hiervan is, is niet duidelijk.
De schrijver is drukker met het neerzetten van gevatte omschrijvingen van de personages en maken van woordgrappen, dan met het neerzetten van een detectiveverhaal. De beschreven personages zijn allemaal origineel gevonden maar de beschrijvingen zelf werken behoorlijk op de zenuwen. Bomen die zingen, een organisme in de vorm van een groenstrook, telephatische stenen waar je advies aan kunt vragen, een tweehoofdige, zes-ogige 'vrouw met baard'; ze doen het allemaal best leuk in een side show-achtige setting, maar de manier waarop ze ten tonele worden gebracht is ronduit vervelend:
'Terwijl de commissaris op zijn lip beet en de omgeving met ogenschijnlijk onberoerde blik aan een onderzoekje onderwierp, keerden er allerlei dagelijkse geluiden en gedragingen terug: het dichtstbij bevond zich een tweehoofdige dame met een baard. Eigenlijk was slechts een van haar beide hoofden bebaard. Het andere toonde een niet onaantrekkelijk, vrouwelijk profiel. Een oranjegeel, minimalistisch kostuum probeerde manmoedig haar meer dan riante vormen te omvatten ...'
De woordgrappen zijn soms leuk gevonden, maar vaker vervelend en soms ook simpelweg mislukt. Een koordanser die in de hoofdstuktitel gewoon 'koorddanser' is en ook niets doet dat met dansen te maken heeft, met koor of met koord, Eistrogeen bij vrouwtjesdraken, Soleil als naam voor een circusplaneet, Erdohania als geitensoort. Het overtuigt niet en is beperkt houdbaar. Als de woordgrappen ingeweven waren in een verder sterk verhaal met een goed plot, zou het nog best leuk zijn, maar er is in dit verhaal geen enkele sprake van spanningsopbouw. Helaas.
Soms voelt het als een opluchting als een verhaal na 92 bladzijden plotseling tot een einde komt.
Reageer op deze recensie