Aantrekkingskracht aan het oppervlak

De nabije toekomst. De avontuurlijke Chris Martin (nee, niet de zanger van Coldplay) zit midden in een expeditie in de Canadese Rockies als zijn oude vriend Justin hem opbelt met de vraag of hij deel wil nemen aan de eerste Mars-expeditie. Chris, gewezen astronaut op het ISS, ziet dat niet zo zitten, omdat hij één verpeste planeet genoeg vindt en omdat hij geen trek heeft om mee te doen aan de hele realitysoap-mediahype die om de missie naar de ‘Rode Magneet’ heen gecreëerd wordt. Nadat zijn reisgenote om leven komt tijdens hun expeditie, gaat hij toch overstag.  

Zes jaar later. Vier astronauten, Chris, Justin, Li-An en Norah, vertrekken naar Mars, nadat hun voorbereidingen jarenlang gevolgd zijn door de hele wereld. De media zijn vooral geïnteresseerd in de mogelijke eerste Mars-baby en de sponsoren zijn vooral geïnteresseerd in genoeg media-exposure voor hun producten. Al snel tijdens de missie gaat het flink mis: Li-An wordt ernstig ziek. Van daar uit gaat het van kwaad naar erger en blijkt er achter de schermen van alles aan de hand te zijn. De weerstand op aarde tegen de Marsmissie blijkt behoorlijk groot en ook de sponsoren worden ongelukkig als niet alles van een leien dakje gaat. Wat drijft de hoofdpersonen? Gaat het de astronauten lukken om een basis op Mars te starten? Komen de vervolgmissies er wel? Waarom wordt de missie geplaagd door pech?  

Bertina Mulder zet met De rode magneet een lekker leesbaar verhaal neer, waarin voldoende aandacht is voor de technische aspecten van de Marsreis en de mogelijke vervelende neveneffecten van commerciële ruimtevaart. De vertelvorm, de alwetende verteller en geschreven in derde persoon enkelvoud tegenwoordige tijd, maakt dat het hele verhaal kort en bondig overkomt. De omgeving wordt schetsmatig uitgewerkt, want de focus van het verhaal ligt niet op de techniek of op de reis zelf, maar op de psychologie en de spanning en intriges erachter, zoals je mag verwachten van een psychologische thriller.  

En daar komt het verhaal niet voldoende uit de verf. De hoofdpersonen interacteren nogal houterig met elkaar. Voor mensen die elkaar al minstens 6 jaar kennen, hebben de hoofdpersonen een onnatuurlijk stijve relatie met elkaar. De dialogen komen ingestudeerd over. De uitleg over wat er gebeurt overheerst het natuurlijke verloop van het verhaal; te veel ‘tell’, te weinig ‘show’. De personages blijven wat te plat en voorspelbaar om echt met ze mee te gaan leven. De interactie tussen mannen en vrouwen is stereotype. De spanning komt er net niet lekker in en de plot rammelt een beetje.  

De maatschappijkritiek in het boek is evident; zouden we het hier op aarde niet eens goed gaan regelen, voordat we Mars koloniseren als backup plan en dat waarschijnlijk ook nog verknallen? Maar ook hier wordt de achterliggende psychologie niet uitgewerkt. Wie zijn de activisten van Fascolon, hoe zijn ze georganiseerd, wat drijft ze? Ook de druk van de sociale media is een thema dat beter uitgediept had kunnen worden. Schrijven is keuzes maken, er had hier gerichter gekozen mogen worden.  

Al met al is het een lekker leesbaar boek met leuke thema’s maar de psychologie en het thriller-gehalte zijn wat magertjes.