Leuke jonge meid vindt interdimensionele droomprins terug & leeft nog lang en gelukkig?

Helena is een jonge vrouw met een leuke startersbaan bij een Amsterdams advocatenkantoor. Haar vader is in het verleden betrokken geweest bij een zeer geheim project met Experiaan, een alternatieve dimensie met zijn eigen inwoners en cultuur. Helena heeft in die periode een sterke band ontwikkeld met de Experiaan Mica. Ze voelen elkaar aan op een energieniveau dat we hier op aarde niet kennen. Sinds Mica uit haar leven verdwenen is, voelt Helena zich incompleet en onvervuld.

Dan voelt Helena opeens dat Mica weer terug is in onze dimensie. Het gat in haar hart vult zich met zijn energie en ze weet dat alles weer goed komt. Tegelijkertijd blijkt dat Experiaan een inval heeft gedaan in een aantal laboratoria in de VS en dat Helena’s Mica daar de grote aanstichter van is. Hij is de ‘Experiast’ en wordt door de VS als de grote boosdoener beschouwd.

Het kantoor waar Helena werkt krijgt een centrale plek in de vredesonderhandelingen tussen Experiaan en de VS, Helena krijgt een centrale rol als vertrouwenspersoon van de Experiast en voor ze het weet staat haar leven volledig op zijn kop. Niks is wat het lijkt; de VS blijkt Experiaan binnengevallen te zijn, Mica is nog steeds die lieve jongen die energie met Helena kan delen en de Experianen willen alleen maar dat de aardlingen uit hun dimensie verdwijnen. Of toch niet?

Ondertussen blijkt ook dat Experiaan een wel héél totalitair regime kent dat gebaseerd is op het gebruik van de energie die de heersers uit de hoogste klasse, de Carva, op kunnen wekken met hun gedachten. En dat is dan weer diezelfde energie die bij Mica en Helena zo mooi samenwerkt en tot bijzondere resultaten leidt. Heeft hun band soms iets te maken met de inval?

Alles draait in het boek om de relatie tussen Mica en Helena, de onderhandelingen tussen de VS en Experiaan en het gekonkel tussen de Experianen onderling. Helena zal keuzes moeten maken en wordt op allerlei niveaus als speelbal gebruikt.

Het idee voor het boek, dat overkomt als een spannende en romantische meisjesdroom, spreekt erg aan. De schrijfster maakt mooi gebruik van muziek in haar boek om de gevoelens van haar hoofdpersoon te onderstrepen, en ook het gebruik van kleur zal zeker z’n fans kennen. Maar de uitwerking van het verhaal is te beschrijvend en te oppervlakkig.

Het boek wordt aangeprezen als een futuristische thriller, maar hiervoor mist het suspense. Er is meer spanning in de zin van ‘wanneer snapt ze dat ze hem moet dumpen en hoe komt ze daar levend mee weg’ dan spanning van een goed verhaal met een spannend plot. Futurisme is ook niet duidelijk aanwezig. Om de lezer een echt SF-gevoel te geven moet er iets futuristisch aanwezig zijn dat op een wetenschappelijk plausibele manier wordt verklaard. De lezer moet zich in kunnen leven en willen ‘geloven’ in wat het verhaal biedt. Dat lukt Het derde verbond niet.

De energie van de Experianen wordt nergens verklaard; het blijft een soort eindeloze toverbron. De Experianen hebben geen fossiele brandstoffen nodig, want ze hebben hun gedachtenenergie. ”Hoe doen we dat met de Wet van Behoud van Energie?” spreekt dan de natuurwetenschapper in mij. De Carva leveren de energie die nodig is in Experiaan, hoe doen ze dat? Is het de bedoeling dat er straks een kabel op Mica en Helena wordt aangesloten zodat heel Experiaan na zonsondergang niet zonder sfeerverlichting zit? Hoe betalen de lagere kasten de Carva voor hun energie?

De samenleving van Experiaan blijft een black box, er wordt nergens toegelicht hoe Helena kan denken dat ze daar gelukkig zal worden met haar Mica. De lagere kasten gehoorzamen hun leiders blindelings, wil dat zeggen dat ze een soort blije slaven zijn? Carva kennen geen liefde, wat betekent dat voor de wijze waarop ze hun kinderen opvoeden? Kennen ze wel mededogen? Allemaal vragen die Helena zichzelf nooit stelt en de ervaren lezer wel.

Het derde verbond kan de hand van een strenge redacteur gebruiken. Te veel komma’s, spreektaal die soms op ambtenarentaal lijkt, gebruik van niet uitgelegde Experiaanse uitdrukkingen, afkortingen van namen en koosnaampjes die niet geloofwaardig overkomen en her en der een verkeerd gebruikt gezegde of uitdrukking.

Helena is de ik-verteller in dit boek. Het mooie van een ik-verteller is dat je een goed beeld kunt krijgen van de gedachtewereld van de hoofdpersoon, maar dat gebeurt hier niet: Helena is geen denker. Ze beschrijft wat ze ziet gebeuren, maar piekert niet veel, kent niet veel twijfel en heeft geen uitgesproken ideeën. Ze komt over als een hele oppervlakkige vrouw die de helft van de tijd niet in de gaten heeft dat ze rond gesold wordt door de omstandigheden. Ze weet dat ze volledig overheerst wordt door Mica, maar ach, ’t voelt goed. En ze weet dat hij niet van haar houdt maar kickt op haar energie, maar als je dat maar wéét van elkaar is het toch prima? De manier waarop het karakter van Helena steeds maar oppervlakkig blijft, wekt irritatie. Ik vraag me af of dat de bedoeling is.

Liane Baltus heeft dit verhaal duidelijk in duizenden varianten aan zich voorbij heeft laten trekken en heeft geprobeerd er een prachtig hoopvol futuristisch sprookje van te maken. Daarin is ze onvoldoende geslaagd.