Lezersrecensie
Spierballentaal voor mannetjesnerds.
Icebergbooks is een Nederlandse uitgeverij die zich er op toelegt om SF bij het Nederlandstalige publiek te brengen. Hulde daarvoor! De vertaling van dit boek is voor zover ik dat kan beoordelen, vakkundig uitgevoerd. De nerdy taal is goed overeind gebleven.
Dennis E. Taylor schetst in "Wij zijn Legio (wij zijn Bob)" een interessante maar gewelddadige toekomst waarbij de mensheid op de oude voet doorgaat met elkaar het leven zuur maken. De Bobs zijn grappige, praktische AI's die lekker op ontdekkingsreis gaan en het beste met de mensheid voor hebben, op hun eigen nerdy manier.
Het verhaal is heerlijk avontuurlijk en bevat veel 'fanservice' aan de nerd-culture. Star Trek, Star Wars, Battlestar Galactica, the Simpsons, Garfield, oude series en verhalen: ze komen allemaal langs.
Wat het verhaal minder aantrekkelijk maakt, is dat de karakters erg plat zijn. Ze maken nauwelijks ontwikkeling door, hoewel je de verschillen tussen de Bob's ook als karakterontwikkeling zou kunnen zien.
Bob (en zijn schepper, Dennis E. Taylor) kijkt heel erg met een man-centrische blik naar de wereld. ln het hele boek boek is de rol van vrouwen buitengewoon helder, want afwezig, of buitengewoon traditioneel. De sporadische gesprekken met vrouwen gaan over familie, over kinderen, over relaties. Gesprekken met mannen hebben *ballen*. Ook als een van de Bobs een buitenaardse beschaving ontdekt, blijft de rolverdeling duidelijk: de vrouwen zorgen voor de kindjes, de mannen slaan elkaar de hersenen in en verdedigen de vrouwen en de kinderen. Taylor drijft zijn convergente evolutie zo wel érg ver door.
Dit geldt trouwens niet alleen voor de kijk op man/vrouw verhoudingen, maar ook voor de kijk op mens/dierverhoudingen. De aarde gaat naar de gallemiezen, de mens moet gered worden, maar dieren en planten worden in bijzinnen genoemd en alleen vanwege de voedselrijkdom. De Bob's willen in het kader van de voedselveiligheid zelfs een boerderij met koeien, schapen en kippen in de ruimte starten. De minst efficiënte manier van eiwitten bij de hongerende massa's krijgen, Bob, maar de barbeque moet natuurlijk wel blijven branden.
Het is kortom een heerlijk plat avonturenverhaal, goed voor old skool leesvermaak. Het zou net zo goed in 1975 geschreven kunnen zijn als in 2016 en dat maakt het voor mij minder goed verteerbaar.
Dennis E. Taylor schetst in "Wij zijn Legio (wij zijn Bob)" een interessante maar gewelddadige toekomst waarbij de mensheid op de oude voet doorgaat met elkaar het leven zuur maken. De Bobs zijn grappige, praktische AI's die lekker op ontdekkingsreis gaan en het beste met de mensheid voor hebben, op hun eigen nerdy manier.
Het verhaal is heerlijk avontuurlijk en bevat veel 'fanservice' aan de nerd-culture. Star Trek, Star Wars, Battlestar Galactica, the Simpsons, Garfield, oude series en verhalen: ze komen allemaal langs.
Wat het verhaal minder aantrekkelijk maakt, is dat de karakters erg plat zijn. Ze maken nauwelijks ontwikkeling door, hoewel je de verschillen tussen de Bob's ook als karakterontwikkeling zou kunnen zien.
Bob (en zijn schepper, Dennis E. Taylor) kijkt heel erg met een man-centrische blik naar de wereld. ln het hele boek boek is de rol van vrouwen buitengewoon helder, want afwezig, of buitengewoon traditioneel. De sporadische gesprekken met vrouwen gaan over familie, over kinderen, over relaties. Gesprekken met mannen hebben *ballen*. Ook als een van de Bobs een buitenaardse beschaving ontdekt, blijft de rolverdeling duidelijk: de vrouwen zorgen voor de kindjes, de mannen slaan elkaar de hersenen in en verdedigen de vrouwen en de kinderen. Taylor drijft zijn convergente evolutie zo wel érg ver door.
Dit geldt trouwens niet alleen voor de kijk op man/vrouw verhoudingen, maar ook voor de kijk op mens/dierverhoudingen. De aarde gaat naar de gallemiezen, de mens moet gered worden, maar dieren en planten worden in bijzinnen genoemd en alleen vanwege de voedselrijkdom. De Bob's willen in het kader van de voedselveiligheid zelfs een boerderij met koeien, schapen en kippen in de ruimte starten. De minst efficiënte manier van eiwitten bij de hongerende massa's krijgen, Bob, maar de barbeque moet natuurlijk wel blijven branden.
Het is kortom een heerlijk plat avonturenverhaal, goed voor old skool leesvermaak. Het zou net zo goed in 1975 geschreven kunnen zijn als in 2016 en dat maakt het voor mij minder goed verteerbaar.
3
Reageer op deze recensie
