Een boek vol voelbare emotie

Ik had veel over dit boek gehoord. Zowel positieve als negatieve reacties. Maar ik wou het toch zelf lezen.

Dit had een persoonlijke redenen, en ja ik moest soms even stoppen omdat het te confronterend was.

Maar ik maak een diepe buiging voor Melissa Da Costa die het boek Onder de blauwe hemel schreef.

Het verhaal neemt je mee in het leven van de 26 jarig Emile die de diagnose jong Alzheimer krijgt.
Hij kan mee doen aan een onderzoek in de tijd die hij nog heeft. Iets waar de mensen om hem heen wel wat inzien, maar Emile niet.

Emile wil leven en besluit een camperbusje te kopen en een advertentie te zetten om te kijken wie met hem op reis wil.
Hij verwacht niet veel reacties.

Verbaasd is hij dan ook als de jonge Joanne reageerde en zonder veel te vragen zich op laat pikken om op reis te gaan.

Beide hebben hun eigen rugzakje aan psychologische bagage die ze op deze reis een plekje proberen te geven.

En daarin zit het hem. Het is een verhaal vol emoties die voelbaar is en indruk maakt.

Da Costa weet met haar fijne vlotte schrijfstijl een levendig verhaal neer te zetten.

De hoofdpersonages weet ze een uiteenlopende karakters mee te geven die ver uit elkaar liggen maar mooi bij elkaar komen.

Ondanks dat het boek eigenlijk maar over 2 personages gaat krijgen de overige karakters ook genoeg herkenbaarheid mee waardoor ze gaan leven. Net als de omgeving die ze beschrijft.

Het boek trekt als een film in je hoofd aan je voorbij waarbij Da Costa verschillende thema's in haar verhaal verwerkt.
Denk hierbij aan verlies, rouw moeilijke keuzes e.d.

Een boek die bij mij echt indruk heeft gemaakt en me niet gauw loslaat.
Laat je niet afschrikken door de dik 600 bladzijden. Want ik vond het echt de moeite waard.

Kortom je moet het zelf lezen om er een oordeel over te hebben.