Indringende roman die meedeint op de seizoenen en de rivier

Een heel ander boek dan ik verwachtte. Wat een prachtig taalgebruik. Wat wordt hiermee een beeld geschetst dat je terugbrengt naar je wortels, naar kijken, naar ruiken, naar ‘zijn’. Het beeld wordt verteld vanuit een rivier in Iran. De rivier beschrijft het verstrijken van de seizoenen, het leven van de nomaden en de personages. De rivier geniet vooral van de jonge vrouw Saray. Al lezende ontstaan beelden op je netvlies waarbij je de rivier ervaart, de druppels overal terug ziet komen, waarmee je het ontstaan van gebruiksvoorwerpen vanuit levende geiten begrijpt en ziet ontstaan, waarmee het nomadenleven in alle facetten tot leven komt. Pas als een marskramer komt en daarna een gast meeneemt heb je in de gaten dat dit verhaal prima in het heden past. De angst van vissen dat ze geen toekomst hebben, dat door de ene personage wordt benadrukt. De angst dat de rivier opdroogt vanuit een vrouw die tapijten weeft voor de bomen zodat zij de seizoenen blijven herinneren. De gast beschrijft vanuit haar perspectief het leven in haar woonboot aan de Amstel. Met milde pen ontstaan schrijnende beelden vanuit onze maatschappij. Tussendoor blijf je de fascinatie van de rivier voor Saray voelen, waarmee je eigenlijk het einde aan voelt komen. Erg indringend. Het laat je stilstaan bij jezelf, bij het westerse leven en doet je verlangen naar het meedeinen op de seizoenen en de rivier. Prachtige, indringende literaire roman die en passant ook de romance tussen twee jonge mensen beschrijft.