Eigenlijk een beetje bang

“Ze waren jong, welopgevoed en allebei nog maagd op deze avond voor hun huwelijksnacht, en ze leefden in een tijd dat een gesprek over seksuele problemen ronduit onmogelijk was.”

Direct al vanaf bovenstaande openingszin van Aan Chesil Beach is duidelijk wat het grote struikelblok in het kersverse huwelijk van Florence en Edward zal zijn. De seksuele revolutie van de jaren zestig lijkt nog niet te zijn doorgedrongen tot dat deel van Engeland waar zij elkaar hebben leren kennen en het jonge paar is op huwelijksreis gegaan naar een hotel aan de kust van Dorset, waar ze vanwege weersomstandigheden die ‘niet ideaal waren voor half juli’ helaas niet zoals gehoopt buiten op het terras kunnen eten, maar noodgedwongen binnen op hun kamer met het lage plafond.

De niet al te dikke roman bestaat uit vijf delen; waardoor je direct de associatie met een klassiek drama hebt, en die aanwijzing lijkt ook te kloppen, want ondanks de wellevende maar ook liefdevolle manier waarop de geliefden met elkaar omgaan, is vanaf het begin al duidelijk dat ze om verschillende redenen heel erg opzien tegen het moment, "ergens kort na het eten, dat hun nieuwe volwassenheid zou worden beproefd, dat ze samen op het hemelbed zouden gaan liggen en zich geheel aan elkaar blootgeven."

Edward heeft Florence leren kennen toen zij foldertjes uitdeelde over de mogelijke gevolgen van een waterstofbom op Oxford. Florence is een begaafd violiste, die thuis weinig waardering krijgt voor haar talent, maar die zichzelf desondanks voorhoudt hoeveel ze van haar familie houdt en zich verder ten opzichte van hen bij voorkeur in stilzwijgen hult. Ook Edward is opgegroeid in een bijzondere situatie omdat zijn moeder toen hij vijf was een hersenbeschadiging heeft opgelopen door een onfortuinlijk incident en sindsdien zeer grillig is qua gedrag en net als Florence trekt hij zich terug. In die zin lijken ze heel erg bij elkaar te passen en wanneer de maaltijd dan eindelijk voorbij is en het moment van het hemelbed daar is, verzekeren ze elkaar er diverse keren fluisterend van dat ze van elkaar houden, totdat Florence tenslotte opbiecht dat ze eigenlijk ook een beetje bang is.

En dan zal moeten blijken welke richting de twee geliefden kiezen. Ze zijn allebei verschillend, net als de stenen aan Chesil Beach. Ze houden van elkaar, maar kennen elkaar nauwelijks.

“’Je weet dat ik van je hou. Heel erg veel. En ik weet ook dat jij van mij houdt. Daar heb ik nooit aan getwijfeld. Ik vind het heerlijk om met je samen te zijn en ik wil mijn leven met je delen, en je zegt dat jij er ook zo over denkt. Het zou allemaal heel eenvoudig moeten zijn. Maar dat is het niet – we zitten in een knoeiboel, zoals je al zei. Zelfs met al onze liefde.’”

Aan Chesil Beach is een voorbeeld van hoe levens in een ogenblik kunnen veranderen en hoe de keuzes die je op bepaalde momenten maakt een hele levensloop kunnen wijzigen. Dit gegeven, in combinatie met de prachtige schrijfstijl van Ian McEwan maakt dat dit boek er één is om te koesteren.   Vanwege de verfilming van On Chesil Beach, waarvoor Ian McEwan zelf het scenario schreef, verscheen een herziene druk van Aan Chesil Beach in een vertaling van Rien Verhoef.