Is die mooiste dag wel zo sprankelend?

‘Sprankelend als een glas goede champagne’ staat er als aanbeveling op de achterflap van De mooiste dag, de debuutroman van de Amerikaanse Jamie Weisman (vertaald door Anne Jongeling). Die typering geldt zeker wel voor het omslag van het boek, dat vrolijk gekleurd is en waarop slingers, een vrolijk lettertype en inderdaad twee champagneglazen prijken. Inhoudelijk is het boek helaas iets minder sprankelend te noemen.

Dat ligt niet aan het concept. Weisman heeft als uitgangspunt voor haar roman een bruiloft gekozen, maar het gaat in het boek dan weer vrijwel niet over het bruidspaar Elizabeth en Hank. De zeven hoofdstukken waar het boek uit bestaat, worden verteld vanuit het perspectief van even zoveel bruiloftsgasten, die uiteraard allemaal een zekere connectie hebben met het bruidspaar. Dat gegeven is inderdaad interessant en het is een uitdaging om te ontdekken hoe de verschillende gasten zich verhouden tot het bruidspaar. De eerste bladzijden van ieder nieuw hoofdstuk ben je er als lezer vooral mee bezig om daar achter te komen. Sommige personages, zoals de beste vriendin van de bruid en de moeder van de bruid zijn best boeiend, maar Weisman heeft de neiging om enorm uit te weiden over details, waarvan je je als lezer afvraagt wat de zin daarvan is en die ook de vaart wat uit het verhaal halen. Daarnaast is de schrijfstijl nogal clichématig:

“… Elizabeths trouwdag, de dag waarop de gasten van heinde en verre toestromen, vrienden van de familie Gottlieb die in pastelkleurige jurken en kostuums de oprijlaan bevolken, stuk voor stuk te warm gekleed voor wat een zomerse voorjaarsdag belooft te worden. Hoe toepasselijk dat zelfs de lente zich ter ere van de bruid tot zomer wilde ombuigen, de zomerse dag waarmee Elizabeth zal worden vergeleken en waarbij zij als de lieftalligste en welwillendste uit de bus zal komen.”

Het blijft onduidelijk wat Weisman beoogt met haar roman. De vertellers hebben onderling weinig tot niets met elkaar te maken en ze zorgen er al helemaal niet voor dat de lezer het bruidspaar vanuit een aantal perspectieven beter leert kennen. Al met al zorgt de naar feelgood neigende insteek in combinatie met de hier en daar wat wijdlopige en daardoor soms wat saaie manier van vertellen ervoor dat de aandacht van de lezer regelmatig verslapt. Op zich is dat wel iets waar je met dit boek mee uit de voeten kunt; wanneer een personage je minder zou aanspreken, kun je gerust doorbladeren naar het volgende hoofdstuk, omdat het personage waar het daar over gaat je wellicht beter ligt. In die zin is het boek dan ook bijna meer een verhalenbundel dan een roman. En wanneer je als lezer hoopt dat je aan het eind van het boek dan toch eindelijk tot diepere inzichten komt, kom je ook bedrogen uit. Wanneer champagne op deze manier sprankelt, kun je maar beter iets anders gaan drinken.