Geestige en rake observatie van het Franse leven

Hendrickje Spoor (1963) verliet vijftien jaar geleden huis, haard en echtgenoot voor een hartstochtelijke liefde. Een heel bijzondere liefde. Want niet de liefde voor een andere man, maar de liefde voor ‘La Douce France’ deed haar tot deze ingrijpende stap komen. In Frankrijk. Een liefdegeschiedenis beschrijft ze haar Franse leven. Humoristisch en met de nodige zelfspot. Want als de eerste verliefdheid voorbij is, blijkt het net als in een ‘normale’ relatie hard werken om de liefde in stand te houden.

Langzaam maar zeker maakt Spoor zich de gebruiken en (eigen)aardigheden van het land eigen. Haar observaties van het Franse leven zijn zeer geestig en raak beschreven. Ze doet onverbloemd alle hebbelijk- en onhebbelijkheden die het Franse leven typeren uit de doeken.

De Fransen blijken behoorlijk stijf en formeel te zijn. Zo zijn er talloze regels waar je als toerist tussen de Fransen geen weet van hebt. Om er maar een paar te noemen: iedereen vanaf de leeftijd van ongeveer 12 jaar ‘vousvoyeren’ en nooit direct zeggen wat je denkt of voelt. Geld, religie, politiek en seksuele geaardheid zijn uitdrukkelijk geen onderwerp van gesprek. Ook uitnodigingen gaan via een bepaalde volgorde: iemand die je nog niet goed kent nodig je eerst uit voor de koffie om twee uur ’s middags na de lunch (nooit koffie om elf uur!), dan voor een aperitief, dan voor de lunch en ten slotte voor het diner. Daar kunnen dan maanden overheen gaan. Zo zijn er ook tal van regels voor vrouwen. Spoor vertelt hierover het volgende: “Fietsen met een rok aan bijvoorbeeld. Ontoelaatbaar. En waarom? Omdat andere mannen dan misschien een glimp van je benen zouden kunnen opvangen. Een vuurtje vragen in het café. Schande! Vrouwen vragen niet om vuur. Een vrouw wacht tot ze bediend wordt en anders rookt ze maar niet. Een praatje maken met de (vrouwelijke) postbode. Belachelijk!”. En zo zijn er nog tal van regeltjes die de schrijfster vanuit haar Hollandse perceptie van onafhankelijkheid, vrijheid en ruimdenkendheid maar allemaal grote onzin vindt. In dat opzicht is ze toch Hollandser dan ze dacht.

Al die regeltjes en situaties waar Hendrickje Spoor tegenaan loopt worden verwerkt in het dagelijkse leven dat ze beschrijft over een periode van vijftien jaar. Een leven met kleine en grote problemen, nieuwe vergissingen en verkeerd ingeslagen paden en al het goede dat daar weer tegenover staat.

Ze heeft in verschillende delen van Frankrijk gewoond. Eerst in Parijs waar ze haar leven deelde met de gokverslaafde Armand, die al sinds jaar en dag bezig is te scheiden van zijn echtgenote. Nadat deze liefde over is, vertrekt ze samen met haar nieuwe liefde Ghislain naar de Gard en later naar de Nièvre, waar ze uiteindelijk letterlijk en figuurlijk tegen haar droomhuis aanloopt. Het is liefde op het eerste gezicht en ze besluit zich daar definitief te vestigen.

De grappige anekdotes, doorspekt met Franse woorden en zinnen, toveren regelmatig een grote glimlach op je gezicht. De schrijfster slaagt erin om alles zeer humoristisch te beschrijven zonder haar nieuwe vaderland belachelijk te maken. In alles spreekt haar oneindige liefde voor het Frankrijk, met al zijn aardige, maar ook minder aardige kanten. Een land dat een beetje is als een groot kind dat niet wil opgroeien, een onmogelijke geliefde van wie je ondanks alles toch houdt. De liefdesverklaring voor Frankrijk waar Spoor mee besluit, spreekt in dat opzicht dan ook boekdelen: “Un amant impossible, voor wie ik gekozen heb en aan wie ik trouw wil zijn. In die zin is mijn liefde voor het land, voor het volk, volwassen geworden. J’ai grandi mon rêve”.

Frankrijk. Een liefdesgeschiedenis is ‘lecture obligatoire’, om in het Franse jargon te blijven, voor de Francofiel. Maar ook voor de minder ‘Fransgezindten’ een uiterst vermakelijk boekje dat zorgt voor een paar uurtjes leesplezier.