Compassievol en gelaagd verhaal over een relatiebreuk

In After I do duikt de Amerikaanse auteur Taylor Jenkins Read in de periode na het happy end van het jawoord. Een intrigerende invalshoek voor een liefdesverhaal met een huwelijkscrisis als onderwerp. Een ogenschijnlijk tegenstrijdig thema dat door de auteur als geen ander wordt opgebouwd en uitgewerkt tot een intense, gelaagde roman met geloofwaardige, rauwe emoties en gevoelens.

Via grote sprongen in de tijd brengt Jenkins Read, in de vertaling van Marja Borg, de lezer in een notendop op de hoogte hoe de roze wolk van hoofdpersonen Lauren en Ryan vervaagd. De realiteit van het gewone leven vol alledaagse beslommeringen krijgt zijn beslag, kleine ergernissen monden steeds vaker uit in grote ruzies en gepassioneerde liefde verandert in elkaar voor lief nemen. Terwijl ze linea recta afstevenen op een dieptepunt van hun huwelijk nemen ze het drastische besluit om een jaar uit elkaar te gaan met als enige regel dat ze dat hele jaar geen enkel contact met elkaar zullen zoeken.
Meer dan genoeg ingrediënten voor Jenkins Read om na One true loves opnieuw een emotioneel geladen verhaal af te leveren. Een belofte die ze meer dan waar maakt.

In haar bekende soepele en gemakkelijk te lezen schrijfstijl maakt de auteur je vanuit het perspectief van ik-persoon Lauren deelgenoot van haar rauwe pijn over de stukgelopen relatie en de daaropvolgende zelfreflectie waarmee ze keihard met zichzelf geconfronteerd wordt. Om te voorkomen dat Ryans emoties en gedachten volledig buiten beeld blijven, bedacht de auteur een slimme oplossing. Ze laat Lauren stiekem inloggen op zijn e-mailaccount, waar zij conceptmails die hij aan haar schreef maar nooit verstuurde ontdekt. Behalve dat je als lezer hiermee de andere kant van het verhaal meekrijgt, geeft het Lauren een inkijkje in zijn gevoelens, frustraties en irritaties die ze ook bij zichzelf herkent maar die ze nooit naar elkaar hebben uitgesproken. Het leidt tot nieuwe inzichten over haar huwelijk en de man die ze ondanks alles vreselijk mist.
Ook de uiteenlopende meningen van familieleden en vrienden over de betekenis van het huwelijk dragen voor een groot deel aan bij aan Laurens inzichten. Door de ogen van Lauren krijgen de belangrijkste bijpersonages hun gezicht. Haar oma, moeder, zus en broer, maar ook haar nieuwe ‘friend with benefits’ zijn stuk voor stuk belangrijk voor Laurens voortschrijdende inzicht over haar huwelijk en haar liefde voor Ryan. Mooi hoe Jenkins Read via de dialogen subtiel in het verhaal verweeft dat een huwelijksbreuk niet alleen de betrokkenen, maar ook de mensen om hen heen beïnvloedt. Het noodgedwongen afscheid moeten nemen van iemand die ze als eigen familie beschouwen komt ook bij hen hard binnen. De gesprekken naar aanleiding van die breuk zorgen voor meer onderling begrip en draagt bij aan de ontwikkeling van de bijpersonages waardoor ze uitstijgen boven hun rol van figurant.

Het resultaat is een compassievol, gelaagd verhaal, waarin de hoop op een goede afloop blijft doorschemeren, met levensechte personages die in plaats van direct de stekker uit hun huwelijk te trekken elkaar een jaar de tijd geven en gunnen om te onderzoeken of ze al dan niet met elkaar verder moeten gaan. Of er uiteindelijk een nieuwe happy end aan de horizon gloort of dat ze ieder toch hun eigen weg gaan, is iets dat de lezer zelf mag ontdekken. Ongeacht de uitslag is de reis ernaartoe een die er mag zijn.