Rookgordijn van mysterieuze Pa Salt eindelijk opgehaald

Nadat de eerste schok over het overlijden van Lucinda Riley kort na het verschijnen van De zevende zus voorbij was, sloeg al snel de paniek toe onder de fans. Zou het achtste en laatste deel in de serie waarin het geheim van Pa Salt zou worden geopenbaard ooit het daglicht zien of heeft Riley zijn verhaal mee het graf ingenomen en zal hij voor altijd een mysterie blijven? Gelukkig kwam al snel het verlossende bericht dat haar zoon Harry Whittaker de serie zou voltooien aan de hand van alle informatie die zijn moeder als erfenis had achtergelaten. Dieuwke van der Veen, Erica Disco en Kees van Weele zorgden voor de vertaling.

Met de verschijning van Atlas, het verhaal van Pa Salt was dan eindelijk het moment daar waar elke ‘Zeven zussen’-fan naar uit heeft gekeken: het rookgordijn rond de mysterieuze Pa Salt die zijn adoptiekinderen uit alle windstreken haalde is opgehaald.

Net als alle eerdere boeken in de reeks speelt de roman zich af in twee tijdlijnen. In de tegenwoordige tijd hebben alle zussen en hun partners zich verzameld op de Titan, Pa Salts luxe jacht, om hem de laatste eer te bewijzen door een kranslegging op zee op de plaats waar hij volgens de overlevering is gestorven. Op de boot krijgen de zussen het dagboek van Pa Salt overhandigd. Door dit tijdsdocument waarin hij zijn leven beschrijft leren ze hun vader eindelijk echt kennen.

Via het dagboek spring je terug in de tijd als Whittaker je meeneemt naar 1925 waar de vete tussen Pa Salt en Kreeg Eszu zijn oorsprong vindt en leidt tot een levenslange strijd op leven en dood tussen de beide heren. Stukje bij beetje ontrafelt de auteur alle geheimen en ontdek je de verschillende verbindingen en connecties met de geadopteerde zussen en de mensen in zijn directe omgeving. Alle verschillende verhalen van de zussen komen in dit deel bij elkaar en het leuke is dat je met wat je nu te weten komt, ontdekt dat hij in elk boek in de serie zijn opwachting heeft gemaakt.

Gezegd moet worden dat de schrijfstijl en het woordgebruik van Whittaker het niet haalt bij de beeldende en soepele schrijfstijl die we van Riley gewend zijn. Dit komt vooral naar voren in de vaak gekunstelde dialogen en het simpele taalgebruik met veel korte zinnen en het ontbreken van het ‘show, don't tell’-principe waardoor er te weinig aan de verbeelding van de lezer wordt overgelaten. Waar het Riley altijd lukte om emotie in het verhaal te brengen, is Whittaker daar geen enkele keer in geslaagd ondanks dat Atlas het nogal voor zijn kiezen krijgt. De diepere, emotionele lagen die zeker aanwezig zijn komen niet uit de verf waardoor het verhaal vlak blijft. Dat geldt ook voor de personages die we kennen uit de historische lijnen van de zeven eerdere boeken. Waar ze toen volop emoties opriepen is dat nu nauwelijks het geval.

Voor het schrijftalent (hoe goedbedoeld ook) van Whittaker, hoef je het boek niet te lezen. Maar als afsluiting van de serie is het natuurlijk een regelrechte ‘mustread’. Want uiteraard wil je nadat je de zeven voorgaande delen verslonden hebt weten hoe alle puzzelstukjes in elkaar passen. Petje af voor Whittaker dat hij de uitdaging is aangegaan om het levenswerk van zijn moeder te vervolmaken. Wat dat betreft dus niets dan lof dat hij het heeft aangedurfd om in de schoenen van zo’n gelauwerde bestsellerauteur te stappen en de fans wereldwijd te geven waar ze met smart op hebben gewacht. Dat hij met zijn schrijfervaring onderdoet voor dat van zijn moeder is hem dan ook geen moment kwalijk te nemen. De fans zal het allemaal worst zijn. Het enige wat tenslotte geldt is dat de geheimen van Pa Salt eindelijk wereldkundig zijn gemaakt en de ‘Zeven zussen’-serie met een tevreden gevoel afgesloten is.