Makkelijk weglezend verhaal met magere plot

Bitterzoet, het thrillerdebuut van Ellen de Vriend, wordt verteld vanuit hoofdpersoon Iris. Iris is een jonge Nederlandse vrouw, die na het plotselinge overlijden van haar geliefde tante Ans, vertrekt naar Curaçao om daar met echtgenoot Marc een nieuwe toekomst op te bouwen. Zij gaan vol goede moed van start als managers van de nieuwe Bed & Breakfast The Lodge, die samen met de naastgelegen duikschool Div’Ocean toebehoort aan het echtpaar Harm en Anne. Zij sluiten al snel vriendschap met het gehele duikschoolteam en alles lijkt erop dat de toekomst Iris en Marc toelacht in hun nieuwe leven in Willemstad. Maar dan slaat het noodlot toe. Er wordt er een jonge vrouw in zee vermoord. En daar blijft het niet bij. Niet lang daarna slaat het noodlot opnieuw toe met de moord op een van Iris' vrienden. Het wordt haar langzamerhand duidelijk dat mensen in haar directe omgeving hier wel eens meer van zouden kunnen weten. En als dan ook het huwelijk van Marc en Iris kleine barstjes begint te vertonen, weet zij niet meer wie zij nog kan vertrouwen.

Hoewel Bitterzoet als thriller wordt neergezet zal je de echte thrillerlezer er waarschijnlijk geen plezier mee doen, omdat de plot nogal mager en erg voor de hand liggend is. Vanaf pagina 1 is al bijna duidelijk wie de slechterik in het verhaal is. Verder is het eind van het boek opvallend door het behoorlijk abrupt afkappen van het verhaal waardoor het niet helemaal af lijkt. Dat neemt niet weg dat het een lekker makkelijk weglezend verhaal in een vlotte, directe, schrijfstijl is. Een boek waaraan je een paar uurtjes onbekommerd leesplezier kunt beleven zonder dat dat al te veel nadenken vraagt. Ideaal voor op het strand of op een lome, regenachtige middag op de bank.

De Vriend haalt haar inspiratie onder andere uit haar reizen die ze vervolgens verwerkt in haar boeken. Ze weet het leven in de Cariben dan ook treffend te omschrijven. Al lezende krijg je gewoon zin in een warme zomer met zon, zee en strand en het relaxte leven op Curaçao, maar dan wel zonder moord en doodslag. Ook Paul Goeken, pseudoniem voor Suzanne Vermeer, is een inspiratiebron voor haar geweest. Net als Goeken blijft ze liever in de luwte dan in het middelpunt van belangstelling.

Hoewel de auteur al een aantal non-fictie boeken op haar naam heeft staan, is het schrijven van een thriller duidelijk een andere tak van sport die ze nog niet helemaal beheerst. Al met al een redelijk debuut, maar zeker geen topper in het genre.