Verrassend verhaal zonder echte horror

In Bloedverwant van Stuart Neville is de hoofdrol weggelegd voor Rebecca Carter die samen met haar dochter Moonflower door West-Amerika trekt. Ze doet er alles aan om onder de radar te blijven en lijkt op de vlucht voor alles en iedereen. Moonflower ligt de hele dag verstopt onder een deken en pas ’s avonds als niemand haar kan zien komt ze tevoorschijn. Als lezer raakt is steeds meer geïntrigeerd naar het hoe en waarom van Rebecca’s vlucht en waarom Moonflower niet gezien mag worden.

In de tweede verhaallijn speelt FBI Special Agent Marc Donner de hoofdrol. Een getroebleerde eenzame man die door zijn vrouw en kinderen is verlaten, omdat hij zijn werk altijd voor zijn privéleven liet gaan. De vondst van een lichaam zet hem opnieuw op het spoor van een seriemoordenaar en hij stelt alles in het werk om de dader voor eens en altijd achter de tralies te krijgen.

Terwijl de twee verhaallijnen steeds dichter bij elkaar komen, verandert het boek dat als een standaard thriller begon steeds meer richting een horror verhaal. Met de wellicht iets te pretentieuze verwijzing naar Stephen King natuurlijk niet onverwacht. Bloed vloeit er genoeg, maar de nagelbijtende spanning blijft achterwege. Desondanks blijft het verhaal boeien, vooral door de mate waarin de verschillende personages zich ontwikkelen en het hoe en waarom van keuzes duidelijk worden. Vooral Donner is als personage interessant. Van een tamelijk redelijk personage verandert hij in een nietsontziende, geobsedeerde man die in zijn jacht naar de moordenaar alle veiligheid en reserves overboord gooit en niet alleen zijn eigen leven maar ook dat van anderen in de waagschaal stelt met desastreuze gevolgen.

Door de keuze van de moordslachtoffers zorgt Neville ervoor dat je, ondanks dat je weet dat het niet goed te praten is, sympathie houdt voor de moordenaar die om te overleven immers geen andere keuze heeft. Als lezer denk je toch stiekem: opgeruimd staat netjes.

De schrijfstijl is vlot, beeldend en gemakkelijk te lezen. En ook de opbouw met verschillende perspectiefwisselingen naar het eindplot zit solide in elkaar. Hoewel het een afgerond verhaal is waarin alle losse eindjes keurig aan elkaar zijn geknoopt, laat het einde toch nog voldoende ruimte voor speculatie.

Het thriller- en horrorgehalte van Bloedverwant, vertaald door Els Franci-Ekeler, laat misschien iets te wensen over, maar dat neemt niet weg dat Neville een verrassend, origineel en tot de verbeelding sprekend verhaal heeft geschreven dat tot het eind blijft boeien.