Boeiend menselijk verhaal met vleugje spanning

Brieven van vroeger is het vervolg op Het grote huis waarin Erica James (1960) thrillerschrijfster Romily Devereux-Temple introduceert als de dertig jaar jongere vrouw, en al snel weduwe, van Jack Devereux. James was altijd al van plan om een vervolg te schrijven, maar het duurde even voor ze de plot bedacht die daarvoor nodig was. Die inspiratie kwam toen ze in Palm Springs een bezoek bracht aan de wijk The Movie Coloney waar in de gouden eeuw van Hollywood de filmsterren woonden. Ze besloot om Romily een reis naar Palm Springs te laten maken om te praten over een filmscript en haar een nieuw leven te gunnen.

Brieven van vroeger speelt zich ruim twintig jaar na de gebeurtenissen in Het grote huis af. Het is 1962 en Romily heeft zich na de dood van haar man Jack Devereux ontpopt als mater familias en steun en toeverlaat voor praktisch de hele familie. De nieuwste generatie is volwassen geworden en kampt met volwassen problemen als onbeantwoorde liefdes en mislukte relaties, terwijl geheime lasterbrieven het leven van de ‘oude’ generatie zuur maakt. Terwijl Romily in Palm Springs aan het bekvechten is met scriptschrijver Red St. Clair probeert ze uit alle macht te ontkennen dat deze man gevoelens bij haar losmaakt die zij lang geleden alleen voor Jack heeft gevoeld. Voor de lezers van Het grote huis zal het boek voelen als een reünie van oude bekenden. Als het je eerste kennismaking met de uitgebreide familie Devereux is, duurt het even voor je echt in het verhaal zit en alle personages kunt plaatsen.

In een aangenaam lezende schrijfstijl, vakkundig vertaald door Yolande Ligterink, vertelt James het verhaal vanuit een veelvoud aan perspectieven, waardoor je inzicht krijgt in het leven van alle personages en, belangrijker, hun geheimen. De frequente wisseling van perspectief voelt als het doorgeven van een estafettestokje doordat het ene perspectief naadloos overgaat in het volgende en het verhaal verder gaat vanuit zijn of haar gezichtspunt. Een opzet die uitnodigt om door te blijven lezen, maar als nadeel heeft dat je maar een klein stukje van ieders leven meekrijgt, waardoor de personages vlak blijven en de diepere lagen in hun persoonlijkheid voor de lezer verborgen blijven. Dat neemt niet weg dat James erin slaagt iedereen snel te karakteriseren, waardoor je bijvoorbeeld bij bullebak Arthur, Jacks oudste zoon, direct doorhebt wat voor vlees je in de kuip hebt door de hardvochtige manier waarop hij vooral zijn onderdanige derde vrouw Julia als een slaaf behandelt.

Ondanks dat de karakters zich minimaal ontwikkelen, zorgen de wisselwerking tussen de personages en hun onderlinge relaties voor een boeiend menselijk verhaal. De lasterbrieven geven hier een extra dimensie aan en zorgen voor een vleugje spanning. Het maakt dat je als lezer benieuwd bent of de briefschrijver uit puur venijn handelt om tweespalt te zaaien of dat de aantijgingen een spoor van waarheid bevatten. In dit kader is het interessant dat je als lezer als het ware in het hoofd van de verschillende ik-personen kruipt, zodat je hun onuitgesproken angsten en onzekerheden komt te weten.

Het verhaal ademt volop de sfeer van de zestiger jaren met aandacht voor historische feiten als de Cubacrisis en de Koude Oorlog. De vrouwenrechten staan nog in de kinderschoenen en ondanks dat Romily en Hope hun eigen carrière hebben, is dat geen gemeengoed. Als zwangere, ongehuwde vrouw krijg je zonder pardon je congé en kom je als afgestudeerde vrouw ongeacht je kennis en kwalificaties niet verder dan onderzoeksassistente. Een functie als professor blijft voorbehouden aan mannen.

Dat alles uiteindelijk op zijn pootjes terechtkomt is geen verrassing. James zorgt er in de eindfase van het verhaal voor dat er een oplossing is voor alle problemen waar de personages mee te kampen hebben gehad, rekent vakkundig af met de boosdoeners en zorgt voor een happy end voor bijna iedereen. Misschien een beetje te gemakkelijk, maar wel feelgood zoals feelgood hoort te zijn.