Emotionele ‘roadtrip’ als opstap naar een nieuw leven

Samen met zijn echtgenote Anne Buist heeft Graeme Simsion de feelgood Camino geschreven. Hoofdpersonen zijn de Amerikaanse kunstenares Zoë en de Britse ontwerper Martin. Ze ontmoeten elkaar kort in het schilderachtige Franse Cluny voordat ze, onafhankelijk van elkaar, besluiten op pelgrimstocht naar het Spaanse Santiago de Compostella te gaan. Ze lopen over de pelgrimsroute van Sint-Jakob: de Camino de Santiago. Het besluit van Zoë is impulsief als ze na de plotselinge dood van haar echtgenoot op bezoek gaat bij haar vriendin. Dit geeft haar de mogelijkheid om haar leven te overdenken en een nieuwe start te maken. De beweegreden van Martin is vooral commercieel. Na zijn echtscheiding heeft hij geen rooie cent meer. Tijdens zijn tocht wil hij een door hemzelf ontworpen bagagekarretje uitproberen, om het daarna groot in de markt te zetten.

De auteurs hebben zelf tweemaal de beroemde pelgrimsroute gelopen en spreken uit ervaring. Ze hebben zelf meegemaakt wat het lopen ervan voor je persoonlijke ontwikkeling betekent. Dat hebben ze geprobeerd over te brengen op de ontwikkelingen die Zoë en Martin doormaken. Omdat het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van zowel Zoë als Martin word je hun persoonlijke leven ingetrokken en kom je te weten hoe ze tijdens de wandeltocht op zichzelf teruggeworpen worden. Vooral voor Zoë is dit zeer confronterend.

"Ik was alleen. Ik had rust en stilte gewild, en die had ik nu. Het was verschrikkelijk. Ik verlangde naar mijn kinderen, Martin, Monsieur Chevalier, wie dan ook. Ik had een hekel aan mezelf, aan Keith, en bij de gedachte haatte ik mezelf nog meer."

De wegen van Zoë en Martin kruisen zich regelmatig en er is duidelijk een klik tussen hen. Toch besluiten ze ieder voor zich om tijdens de tocht hun eigen weg te gaan. Ongebonden, met volop ruimte voor zelfreflectie om zo helemaal tot zichzelf te komen en om het verleden zonder schuldgevoelens te accepteren zodat ze een nieuwe start in het leven kunnen maken.

Juist omdat het verhaal vanuit beide kanten wordt verteld, kom je erachter dat dingen soms niet zijn wat ze lijken en er verkeerde conclusies worden getrokken. De rode draad die door het verhaal loopt is dat het altijd belangrijk is om met elkaar te blijven praten. Dat geldt voor Zoë en Martin onderling, maar misschien nog wel meer voor de voorbije relaties waar ze al lopend aan terug denken. Ook in de contacten met de andere terugkerende personen speelt dit een rol. Vaak blijken mensen toch anders te zijn dan ze zich in eerste instantie voordoen. Bijvoorbeeld de vrijheid-blijheid uitstraling van de Braziliaanse dames. Ook zij hebben persoonlijke redenen voor het lopen van de tocht en door de gesprekken die gevoerd worden, wordt duidelijk dat zij helemaal niet zo oppervlakkig zijn. Of de Duitse Bernhard die met vele dames het bed deelt en het ethisch allemaal niet zo nauw neemt, maar ondertussen ook met zijn eigen demonen moet afrekenen.

Ondanks dat de tocht behalve fysiek ook emotioneel zwaar is, blijft het verhaal luchtig. Nadeel hiervan is dat de karakters, met name die van Martin, je niet echt weten te raken en iets te oppervlakkig blijven. Hoewel in de algemene schrijfstijl niet te merken is dat het verhaal door twee auteurs is geschreven, heeft het verhaal van Zoë een andere, meer gevoelige lading dan het verhaal van Martin. Bij Zoë krijg je mee waar zij innerlijk mee worstelt, terwijl Martin veel pragmatischer en zakelijker naar zichzelf kijkt. Deze verschillen in emoties en de perspectiefwisselingen zorgen wel voor een evenwichtige opbouw van het verhaal en misschien blijft het juist daarom wel boeiend om te lezen. Duidelijk is dat het lopen van de pelgrimstocht zorgt voor minder voor de hand liggende vriendschappen, die in het normale dagelijkse leven waarschijnlijk nooit gesloten zouden zijn. De auteurs krijgen het voor elkaar om als je het boek heb dichtgeslagen, je gewoon zin hebt om je wandelschoenen aan te trekken en zelf de euforie van deze bijzondere ‘roadtrip’ te ervaren.